Bohaterami tego brytyjskiego dramatu psychologicznego są dwaj angielscy biegacze, złoci medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1924 roku w Paryżu: Harold Abrahams (to była pierwsza ważna rola filmowa inteligentnego, o wysokich kościach policzkowych aktora teatralnego Bena Crossa, który w filmie wykorzystał także swoje umiejętności gry na pianinie), syn litewskiego Żyda, student Cambridge, który za wszelką cenę pragnął się zasymilować, i Eric Liddell (32-letni wówczas Ian Charleson zmarł dziewięć lat potem na AIDS), szkocki pobożny protestant.

Obu mistrzów łączył sport, ale dzieliło ich pochodzenie. Abrahams nie był więc człowiekiem z towarzystwa. Biegał, by tym zdobyć akceptację, podziw i uznanie. Lidell biegał na chwałę Pana, bo to Bóg dał mu talent i niezwykłe umiejętności. Pomagał on siostrze w pracy misyjnej, niosąc ludziom Ewangelię. Wiedzieli o sobie dużo, ale po raz pierwszy spotkali się na zawodach Wielka Brytania - Szkocja i Liddell wygrał. Pokonał Abrahamsa. I tak zaczęła się ich długoletnia przyjaźń. W Paryżu miało się rozstrzygnąć, dla kogo wybije godzina triumfu. W czasie podróży Liddell dowiedział się, że na olimpiadzie eliminacje do biegu na 100 metrów wyznaczono na niedzielę. Był to dzień, w którym gorliwy protestant nie mógł nawet pomyśleć o bieganiu.

Solidny scenariusz Colina Wellanda, piękna muzyka greckiego kompozytora Vangelisa, ciekawe zdjęcia Davida Watkina i kostiumy projektowane przez Milene Canonero otrzymały Oscara, natomiast reżyser Hugh Hudson, odtwórca roli Sama Mussabiniego - angielski aktor Ian Holm i montażysta filmu Terry Rawlings byli nominowani do tej nagrody filmowej. Równie solidna gra aktorów doczekała się uznania z ust krytyków brytyjskich i nie tylko. W roli lorda Andrew Lindsaya wystąpił Nigel Havers, dając tym samym dowód drzemiącego w nim talentu.