Dla mnie ten film był ogromnym zaskoczeniem. Oglądałam go z dwoma założeniami:
1. To zapewne smęda sprzed lat
2. Oglądam dla Bena Crossa

A tu się okazało, że jest naprawdę fanstatyczny. Jak dla mnie to nie jest film o sporcie, ale o próbie życia w zgodzie z samym sobą i o identyfikacji ze społecznością (Abrahams walczy dla Żydów, aby byli szanowani - Szkot dla ludzi, których chce nawrócić swoją postawą)

No tak, ale antysemityzm chyba rzadko jest tak trywializowany jak w tym filmie: pobiegam sobie i zaczną mnie szanować, a jak mnie to przy okazji wszystkich Żydów! Albo jeszcze lepiej: pobiegam sobie, zdobędę medal i ożenię się z Angielką to zapomną, że jestem Żydem i zaczną mnie uważać za "swojaka".

No a postawa Liddella jest śmieszna od początku do końca: trudno, żeby ktokolwiek szanował jego żenujące ideały. :P Nie twierdzę, że religijność sama w sobie jest żenująca, ale w tym filmie "religijność" = wiara w to, że Bóg się obrazi, jeśli się będzie biegać w niedzielę. I to w zasadzie wszystko. Czyli też trywializowanie i robienie z widzów idiotów. :P

Film ma chwilami realizacyjne przebłyski, ale generalnie to dość spora żenada, przy której słowo "Oscar" brzmi jak niesmaczny dowcip. :)

Nie wydaje mi sie, zeby postara Liddella byla śmieszna a jego ideały żenujące. Nie chodziło o to, ze Bóg się obrazi, ale o to, żeby pokazać światu, ze warto postępować zgodnie z tym, w co się wierzy a nie porzucać moralność dla sławy czy zwycięstwa. W Piśmie św jest zdanie, ze jeśli ktoś będzie niewierny w małej sprawie, tym bardziej będzie niewierny w wielkiej. Gdyby Liddell publicznie złamał swoje zasady, czułby się jak hipokryta i zdradziłby to, co dla niego najwazniejsze. Mozemy tego nie rozumieć, ale to trochę tak, jakby muzułmaninowi kazali zjeść schaboszczaka, zeby mógł coś wygrać. Ostatecznie Bóg sie nie obrazi za kotleta - ale sam człowiek po prostu zdradzi siebie.
Zaś sprawa antysemityzmu - cóz, jesteśmy w latach międzywojennych, sprawę traktowano inaczej niż po Holokauście. Poza tym nie wydaje mi sie, zeby Abrahams udawał Anglika i chciał zapomnieć, ze jest Żydem. Raczej cały czas był sobą i właśnie nie chciał grać kogoś innego, chociaż wszyscy tego od niego oczekiwali.

W sumie co to ma za znaczenie, że jesteśmy w "okresie międzywojennym"? :P Film powstał w 1981 roku, na podstawie oryginalnego scenariusza (a nie na przykład wspomnień Abrahamsa [jeśli takowe istnieją]), oczywiście nie podąża wiernie za wydarzeniami z lat 1920-1924 tylko je jakoś tam "koloryzuje" w celach fabularyzacji. No, a to co robi z postacią Abrahamsa woła o pomstę do nieba, niezależnie od tego, na ile jest to portret wierny, czy niewierny: jego życie, jak sam stwierdza, zależy od tego, czy odniesie sukces, a tym samym, czy udowodni Anglikom, że jest/może być taki jak oni, czy nawet - lepszy od nich. Tyle go interesuje, choć, jasne, wieprzowiny wciąż nie je. :P

Co do Liddella to przecież wiem, że nawet nie mógłby w trakcie olimpiady powiedzieć: "pobiegnę", bo na przykład te dzieciaki, którym mówił wcześniej, że nie mogą grać w piłkę nożną w niedzielę poczułyby się oszukane, straciłyby idola i może zapadły na depresję. Ale mniejsza z tym. Istotniejsze jest to, w jaki sposób film traktuje te jego zasady. Oto proszą go: 'pobiegnij', książę mówi mu: 'są takie chwile, że trzeba dla dobra kraju poskromić swoje ideały' [czy coś w tym stylu], a on mówi, że kraj wymaga od niego zbyt wiele, a to "zbyt wiele" to bieganie w eliminacjach olimpijskich w niedzielę! Czy to nie jest śmieszne? :) Wiadomo, że Bóg na przykład zabrania zabijać, ale kiedy kraj wymaga, żeby ludzie się zarzynali na polu walki, to się ludzie zarzynają, nie zwracając uwagi na Boga. A powiedziałbym, że jednak zabójstwo to coś odrobinę poważniejszego od biegania w eliminacjach zawodów olimpijskich w niedzielę. Film totalnie nie potrafi pokazać ideałów swojego bohatera w sposób, który nie trąciłby tanim dydaktyzmem. Wcześniej na przykład: Liddell gada do ludu, wszyscy pod parasolkami, leje, ale zbliża się do pokrzepiającego końca kazania i nagle chmury się rozstępują, przestaje padać, Bóg rzuca na niego aprobatywne spojrzenie i nastaje jasność. Albo postać siostry Liddella, która jest w tym filmie tylko od tego, żeby jęczeć: "Jedź do Chin, jedź do Chin", bo napisano ją tak grubą kreską, że w zasadzie nic poza tym, że jest nawiedzoną bigotką nie można o niej sensownego powiedzieć. :P Wszystko jest proste (ZA proste) i dydaktyczne (ZBYT dydaktyczne).

Nawet elementy, z których dałoby się utkać coś ciekawszego, są potraktowane po macoszemu: np. postać Gielguda, którą się tutaj ewidentnie krytykuje (tzn. jego hipokryzję i staroświeckość - najpierw jest oburzony na "Semitę", który wynajął sobie trenera, a potem stwierdza, że "zawsze w niego wierzył", kiedy ten już wygrał), dalej: Mussabini - niby świetny trener, ale pół-Arab, w części Włoch, więc nikt nie próbuje go nawet traktować jak Brytyjczyka, a dodatkowo - mimo, że to on stoi za sukcesami Abrahamsa - nie pozwalają mu się zbliżyć do stadionu, na którym jego podopieczny zdobywa właśnie złoty medal. Ale to takie tam akcenciki. W ogólności film to pochwała narodowego braterstwa (przy czym "naród" to tylko biali Anglicy, ewentualnie Żyd, który bardzo chce być Anglikiem, i Szkot) i wielki pean ku czci tych, którzy kiedyś przynosili imperialnej Anglii chwałę na stadionach Paryża.

chyba zbyt szeroko interpretujesz, to film o Brytyjczykach dla Brytyjczyków.

To fakt i wybitny nie jest.

mnie zachwycił klimat(scenografie,kostiumy)to jest świetny film o sporcie. a muzyka.... też sie fajnie zestarzała więc idealnie pasuje do filmu :)))

Nie do końca się z Tobą zgadzam. Mówisz, że za mało sportu, a za dużo gadania? Sport to nie tylko fizyczny wysiłek, bezpośrednia rywalizacja. To jest również wytrwałość w dążeniu do celu i bycie wiernym własnym wartościom. Film niezaprzeczalnie wyraża istotę sportu.

Solidna recenzja, wielu patrzy na ten film właśnie przez pryzmat muzyki