To niezwykle tragiczna historia. A nawet kilka ukazanych w filmie. Każda z nich zapoczątkowana jednym zdarzeniem: chłopiec wsiadł do auta ze strachu przed mamą i konsekwencjami niewinnego bazgrania po świeżym betonie. Dziewczyna widzi znajomego i nie spodziewa się po nim niczego złego. Mężczyzna pomaga ofierze pedofila. Mąż zataja prawdę przed żoną. Każde z tych zdarzeń ma tragiczne konsekwencje dla wszystkich postaci.
Film został według mnie zrealizowany fantastycznie, wspaniale zagrany. To, na co najbardziej chciałabym zwrócić uwagę, to tempo akcji. Jest spokojne, ale nie przeciągnięte. Nie nuży, nie dłuży się, dodaje powagi. We współczesnych filmach musi być szybko, mocno, głośno, czasem ciężko nadążyć za akcją. Tutaj bardzo podoba mi się ten spokój przy budowaniu narracji. Nie ma pościgów, uciekania, gwałtownych dyskusji i kłótni w stylu nowoczesnego kina. Jest wiele emocji, krzyku, płaczu, ale zostało to doskonale wplecione w film, widz może przeżywać je z bohaterami, a nie skakać do kolejnej sceny i wątku. Bardzo mi się to podoba.