Kino to sztuka, a tę można odkrywać za każdym razem od nowa. Kiedy wydawało mi się, że nie może mnie już zbyt wiele zaskoczyć, jakiś czas temu wybrałem się po raz pierwszy do kina na seans filmu dokumentalnego. No i stało się, wyszedłem zdumiony. Okazało się, że odbiór filmów dokumentalnych oglądanych w kinie znacznie różni się od tych oglądanych w domu. Dotyczy to przede wszystkim tych filmów, których twórcy jednakowo dużo uwagi przykładają do treści, co do formy. I właśnie takim filmem jest "Rzeka".

W czasie 75 minut widzowie mają niebywałą okazję, aby zobaczyć wyjątkowe zdjęcia i samemu odpowiedzieć sobie na pytanie, czy traktujemy rzeki z należytym szacunkiem. Niemal przez całą długość trwania filmu towarzyszy nam genialna muzyka w wykonaniu Australijskiej Orkiestry Kameralnej oraz brzmiąca w uszach jeszcze na długo po wyjściu z kina, subtelna i poetycka narracja Willema Dafoe. Wszystko to sprawia, że podczas seansu można się poczuć zahipnotyzowanym (to zdanie powtarza się niemal w każdej recenzji filmu, ja także muszę je powtórzyć, bo idealnie oddaje ono stan ducha w czasie seansu).

Twórców filmu zdają się interesować przede wszystkim związki człowieka z rzekami, ich nieustająca siła, zdolność do samoodnowy. Przypomina to trochę poetycki esej, czasem nawet moralitet. Osobiście zabrakło mi nieco więcej odniesień do samej biologii rzek i jej licznych mieszkańców. Film zyskałby w moich oczach, gdyby wspomnianej poetyckości nadać nieco więcej popularnonaukowego charakteru. Rozumiem jednak podejście twórców i szanuję je.