Na wstępie, dla jasności, powiem, że nie czytałem książki. Filmu zresztą też nie zamierzałem oglądać, ale zostałem nań wyciągnięty, więc oto jest mój komentarz.
Niestety film jest po prostu beznadziejny, prozaiczny, wręcz prymitywny. Jakiś napuszony pseudoartyzm tylko podkreśla miałkość filmu i materii. A sam pomysł był nawet ciekawy: dwie zranione dusze spotykają się dzięki pozornie zupełnie bezdusznemu medium jakim jest Internet. Ich ból spotyka się ze wzajemnym zrozumieniem, tworzy się więź, która przeradza się w coś głębszego, transcendentnego. Niestety w filmie nie ma z tego nic. Jest tylko smęcenie po pijaku dwójki bohaterów, nic się nie dzieje, nic nie iskrzy, zero życia, pasji, namiętności, uczuć. Banalność filmu mocno podkreśla brak twórców na zmierzenie się z tym materiałem. A przecież "Samotność w sieci" aż prosi się o jakiś formalny eksperyment, o stworzenie czegoś innego, czegoś co tradycje łączyłoby z nowoczesnością, tak jak odwieczna miłość łączy się w supernowoczesnymi środkami komunikacji. Oglądając film nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że mógłby to być niezwykły film, gdyby twórcy poszli śladami Figgisa w "Hotelu" czy Bellota w "Dependecia sexual". Prosty zabieg podziału ekranu na połówkę Ewy i połówkę Jakuba, gdzie każde z nich ma własne życie, a zetknięcie następuje jedynie podczas wspólnego czatowania czy wymieniania maili. Niestety o takim filmie mogę tylko pomarzyć. W rzeczywistości dostałem celuloidowego potworka, który tylko zanieczyszcza przestrzeń kinową.
Radzę omijać z daleka!