Gus Van Sant stworzył film wybitny, od początku do końca nie ma w nim słabej sceny. Zakończenie jest rewelacyjne, ani zbyt banalne, ani zbyt patetyczne, ani zbyt oczywiste, ani też zbyt mało oczywiste: tragedia nie jest pokazana do końca, ale jej koniec jest doskonale znany; nie łudźmy się, Alex nie daruje życia swoim ofiarom, happy endu nie będzie. Zamiast finału masakry Van Sant pokazuje moment między życiem a śmiercią, scenę zawieszoną w próżni, po której widzimy tylko pięknie sfilmowane chmury i słyszymy cichą muzykę Beethovena. Poruszający, elegijny film.