Zanim o obrazie Beksińskiego, krótki wstęp.
Początkowo Tomek zarabia jako tzw. ,,czyściciel internetu’’ (polecam dokument ,,Czyściciele internetu’’), cenzurując wirtualny świat z ekstremalnych treści, stając się mimowolnie ich ofiarą, u której powodują postępujący emocjonalny paraliż.
Następnie trafia z deszczu pod rynnę, czyli do firmy PR. W tym cynicznym środowisku, cynizm Tomka jest tylko kalką, następstwem zamrożenia uczuć w relacjach, w których substytutem miłości jest egocentryzm. Samouwielbienie, za którym Tomala ukrywa niską samoocenę, chęć akceptacji środowiska i obiektu uczuć, doprowadza go do nakręcenia spirali nieodwracalnych, tragicznych wydarzeń, których finałem musi być śmierć. Ta w znaczeniu fizycznym, ale jak również ta w wymiarze duchowym, którą obserwujemy postępująca stopniowo, a która uzewnętrznia się poprzez stan twarzy Tomali. Od względnie dobrze zadbanej, zdrowej skóry przechodzi przez różne stany śmieciowej diety, niewyspania, emocjonalnego wyczerpania, by zakończyć wampirycznym kolorem gaszonego wapna.
W pewnym ujęciu, gdy Tomek spogląda przez okno, w którym widzimy zarysowany wyraz jego bladej twarzy od razu przypomniał mi się obraz Zdzisława Beksińskiego, którego nazwa po sprawdzeniu okazała się być AF78. Jest to dzieło przedstawiające białe oblicze postaci wyłaniającej się w centralnej części z czarnej otchłani portalu wtopionego w ścianę, której pomarańczowo-szara elewacja w jednej ze stron kruszy się i odpada, pozostawiając bruzdy, pęknięcia, które wg mnie odzwierciedlają wewnętrznym stan Tomka.
Na koniec wracamy do mieszkania Krasuckich. Historia zatacza koło, klamra zapada, za stołem nastąpiła zmiana. Przypomnę, że na początku miejsce nestora przy stole zajmuje mama Zofia, po jej lewej stronie zasiada mąż Robert, na przeciw niego gość, a po lewej młodsza z córek Gabi. Na końcu natomiast miejsce ojca, który zajmuje teraz krzesło gospodarza, zastąpił Tomala, na przeciw niego siedzi Zofia, jedyną osobą, która nie zmieniła miejsca jest Gabi. Wszyscy dotknięci tragedią, ubrani na czarno, martwi wewnętrznie, dogorywają siedząc przy stole, który jest symbolem domowego ogniska, jednak w tym wypadku ledwo się tlącego. W geście jedności dramatycznie kładą swe dłonie na dłoni Tomka, nieświadomie integrując się z osobę, która sprowadziła śmierć na ich starszą córkę i na długi czas wypaliła ich ducha; osobę, którą pośrednio sami stworzyli.