Rozum podpowiada, że taki człowiek jak Sam- niepełnosprawny intelektualnie mężczyzna o umyśle kilkuletniego dziecka, nie ma swojej córce nic do zaoferowania. Nie pomoże jej w szkole, nie wytłumaczy zmian jakie zachodzą w jej organizmie, nie odpowie na pytania, które ją nurtują, nie przygotuje do dorosłego życia tak, jak mogliby to zrobić "normalni" rodzice, nie da jej tzw. poczucia bezpieczeństwa. Argumenty można mnożyć.

Po drugiej stronie są uczucia, serce. Nikt nie będzie kochał Lucy tak, jak jej rodzony ojciec, który przecież opiekował się nią przez pierwsze 7 lat życia i ona nie będzie kochała nikogo w taki sposób. Przebywanie razem, w swoim towarzystwie, daje im obojgu szczęście. Sam nie zna tabliczki mnożenia i słabo czyta, ale czy to jest ważne, w porównaniu z tym jak wiele czasu spędza z córką, ile uwagi jej poświęca, jak się z nią bawi i jak razem z nią stara się poznawać tajemnice świata? Dla dziecka to jest chyba ważniejsze? Można porównać, kto jest lepszym rodzicem- wykształcona, inteligentna, wiecznie zajęta prawniczka Rita, która nie ma czasu dla swojego syna, która mogłaby mu pomóc w lekcjach i wytłumaczyć wiele rzeczy, ale tego nie robi, bo i tak nie ma na to czasu, a może jednak kochający, troskliwy, choć upośledzony Sam? Moim zdaniem odpowiedź brzmi- Sam.

A wy co wybieracie- rozum czy jednak uczucia?