Zdjęcia w połączeniu z fantastyczną scenografią stwarzają niesamowity klimat filmu i miały duży wpływ na to, że powstał jeden z najlepszych obrazów w dziejach kinematografii.

Obowiązkowo? Nie wydaje mi się....

Nie jestem pewna czy to jest obowiązkowa pozycja dla WSZYSTKICH widzów. Chyba lepiej, żeby „Sanatorium” zobaczyło mniej osób, a właściwie je doceniło. I nie mam tutaj pretensjonalnego poczucia wyższości, spowodowanego tym, że osobiście jestem zachwycona filmem. Wydaje mi sie, że wielu osobom może się „Sanatorium” nie podobać. Shulz chyba też nie jest najbardziej poczytnym autorem? To nie znaczy jednak, że ktoś kto wynudziłby się na nim jest niedouczonym głąbem. Zwyczajnie ktoś może mieć inna wrażliwość, która nie pozwala mu docenić surrealistycznego piękna. Dla mnie film jest właściwie skierowany dla dość wąskiego grona odbiorców. Wejscie w "szerszy obieg" wyrzadziłoby mu tylko krzywdę.

Podpisuję się pod przedmówczynią, zazwyczaj takie wpychanie masom na siłę kończy się skutkiem odwrotnym względem zamierzonego. Gdyby Sanatorium podawano w telewizyjnej stołówce wymieszane z popkulturową papką, to zapewne obrzydło by niezmiernie także i miłośnikom takiego kina. Tym większa przyjemność w smakowaniu podobnych temu dziełu perełek, im trudniej się do nich dogrzebać (oczywiście bez przesady). W kinach studyjnych seansowi nie towarzyszą pomlaskiwania przeżuwanym popcornowym prowiantem i głupie komentarze widzów o innych guścikach ani też wygłupy gimnazistów przywleczonych do kina (choć tej produkcji akurat to raczej nie grozi :P), niech więc lepiej pozostanie w tej niszy, w której mu chyba całkiem do twarz...oczaszki.

Sorki za nekromancję tematu, ale... tak jak lubię pisaninę Schulza, faktycznie czułem ten cały klimat magii, dawało się przenieść w ten jego inny świat, film mnie po prostu zażenował. Wyglądało to trochę jak robienie czegoś na siłę w celu nie wiem... dorównania Ameryce? Zróbmy coś tak jak oni... zaraz zaraz, co tam w USA.... a, cycki mają! Dobra, wstawmy cycki w każde możliwe ujęcie!

W efekcie wyszedł film, w którym widzimy cycki i słabą grę aktorską. Niewiele więcej, zgoła nic. Odnoszę wrażenie, że zachwycają się tym filmem ludzie, którzy usłyszeli, że Has wielkim reżyserem był, Schulz wielkim pisarzem był, więc to musi być arcydzieło. No nie jest. Według mnie wyszedł gniocik.

Naprawdę lubisz pisaninę Schulza? Tak ze zrozumieniem? Bo ja pamiętam wyraźnie bijącą z opowiadań mizoginię, lęk przed kobietami, które były wyobrażane jako diaboliczne, silne, okrutnie piękne i perfidne. Więc może stąd ujęcia biustów, które [SZOK I NIEDOWIERZANIE] są integralną częścią kobiecego ciała, które tak fascynowało i przerażało biednego Brunona. Biologii nie oszukasz.

Mizoco? Jezu, to teraz każda wypowiedź na temat losowej kobiety nie stawiająca tej kobiety na piedestał to mizocośtam?