Po wyjściu z kina rozpierała mnie niesamowita energia, prawie frunęłam nad ziemią. Miałam ochotę (mimo dość znośnej pogody) niczym Gene Kelly zaśpiewać deszczową piosenkę, uśmiechnąć się do przechodnów, a nawet zagadać, co zdarza mi sie naprawdę rzadko. Początkowo sugerując się niezbyt pochlebnymi recenzjami wahałam się, czy warto wydać te 15 zł. Teraz tym bardziej krytyki nie rozumiem - czy zwrócił ktoś uwagę na gatunek? Film pełni funkcję przede wszystkim eskapistyczną, ma dawać złudną nadzieję, że może kiedyś będziemy żyć w podobnym luksusie, co za tym idzie - ma motywować do działania, dostarczać rozrywki, sprawiać, że po tych 2,5 godzinach wyjdziemy z kina bardziej zrelaksowani, niż po weekendzie w SPA. Co z tego, że prawie każda scena jest zupełnie nierealistyczna? Że cały ten przepych wydaje się być groteskowy? Wydaje mi się, że każda z nas potrzebuje takiej uczty dla oka, aby choć na chwilę zapomnieć o codziennych problemach i porozkoszować się ekskluzywnymi wnętrzami, czy też wyszukanymi kreacjami. Dialogi również nie odbiegają poziomem od tych serialowych, przekomiczne sytuacje, rewelacyjna gra aktorska. Podczas napisów końcowych zostaje jednak pewien niedosyt, liczę więc, że doczekamy się niebawem trzeciej części.