Piękni ludzie i ich emocjonalno-psychiczne kłopoty. Film źle napisany, źle skonstruowany, stereotypowy, mało subtelny.

Najbardziej bolały dialogi (dobry aktor Grabowski z fatalnymi dialogami, oczywiście rozmowa o żonie i o kobietach, pewnie żeby wprowadzić podbudowę do przemiany postaci Maćkowiaka, żeby uświadomić dobitnie widzowi, że rodzice postaci i generalnie otoczenie jest homofobiczne, ale on i jego kochanek wygrają na końcu i będą szczęśliwi, chlip jakie to piękne).

Żona pisarza, brak słów, tak stereotypowych i źle napisanych dialogów dawno nie słyszałem, oczywiście każdy jej tekst i generalnie ich dialogi muszą uświadamiać nam, że on ma jej dość i że ona go męczy i jest jędzą i brakuje im miłości i zrozumienia.

Pisarz jest chory na raka, ale przed śmiercią napisze książke - która będzie dziełem sztuki, jakie to piękne i tragiczne ach! Oczywiście pisarz także jest przystojny, tylko ma okulary(jak każdy pisarz na świecie) i zarost.

Kożuchowska w jednej ze swoich serialowych roli z miękkim głosem i charyzmą 10 letniej dziewczynki. Fatalnie napisana postać i fatalna aktorka. Wiecznie taka sama. Gotuje mu obiadki, i jest miłą żoneczką(ale z drugim dnem) a on niedobry ją zdradza, ale na samym końcu ona wygra i wyrzuci go z domu, happy end.

Żebrowski drewniany, nieciekawy.

Muzyka próbowała być przejmująca i może była, ale w zetknięciu z tak fatalnym materiałem wypadła na patetyczną. Wstawki z ziomalami z muzyką hiphopową i zupełnie innym montażem niż reszta filmu psuły i tak nieistniejący klimat tego filmu.

Nie wiem po cholere tam była Rosati.

Stereotypy, schematy.