Obejrzałem ten film i muszę podzielić się pewnymi refleksjami. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony filmem Magdaleny Piekorz. Jest w nim pokazana prawda o nas samych, naszych słabościach, lękach i trudnych wyborach, które wpływają nie tylko na na nasze życie ale również naszych bliskich. Dostrzegam w tym filmie inspirację filmami wspaniałego reżysera Alejandra Gonzáleza Inárritu ("21 gramów", "Babel"). Ukazane są w tym filmie historie ludzi z różnych grup społecznych na pozór nie mające ze sobą nic wspólnego. W miarę rozwoju wydarzeń drogi poszczególnych bohaterów splatają się, tworząc bardzo ciekawą kompilację ludzkich dramatów. Jedynym elementem, który łączy wszystkie historie jest dzwonek telefonu, który zawsze brzmi tak samo. Piekorz po raz drugi wypuściła z pod swojej ręki film, który daje wiele do myślenia, pobudza do działania i wyrwania się z marazmu. Na szczególne wyróżnienie według subiektywnej oceny zasługuje rola Joanny Pierzak, (która fantastycznie wcieliła się w postać hipochondryczki) i Rafała Maćkowiaka, (który sugestywną rolą lekarza geja łamie przyjęte stereotypy). Całość godna polecenia.