Smutek. Ten film emanuje dla mnie niesamowitym smutkiem, dlatego że jest niewiarygodnie prawdziwy. Nie nazwałabym go komedią romantyczną - prędzej dramatem. Dramatem pokazującym, że... No właśnie, że co? Że sama miłośc jest niewystarczająca? Ale do czego? Do szczęścia? Do spełnienia? Zadowolenia? Usatysfakcjonowania? Wreszcie do zbudowania związku? W takim razie, co jest ważniejsze? Czy tym dwojgu na pewno by się nie udało? Chociaż zakończenie jest niejako otwarte, daje nam do zrozumienia, że każde z nich poszło w swoją stronę. Nie znaczy to, że zapomnieli o sobie - oni po prostu nauczyli się bez siebie życ. Właściwie nie "nauczyli", bo to złe słowo - oni po prostu... Po prostu żyli dalej - każde swoim życiem. Nie zapomnieli o sobie,, ale jednocześnie jakby zabronili sobie zbyt wiele pamiętac. Ten film nasuwa mi na myśl przykrą i trudną do przełknięcia refleksję, że czasami trzeba pozwolic drugiej osobie odejśc...