Pamiętam, że jak oglądnęłam ten film czułam wstyd że jestem Europejką, że jestem biała. Umyliśmy ręce.
Sam film jest tylko dla osób o mocnych nerwach. Jest świetny, choć relacja stary ksiądz-młody ksiądz trąci schematyzmem. Dla mnie najcenniejsze w nim było to, że współtworzyli go ludzie, którzy byli przy tych wydarzeniach. To tak jakby pisali testament swoim rodzicom, ukochanym, bliskim, którzy nie przeżyli. Jakby tworzyli własną afirmację życia. TRUDNO o coś bardziej autentycznego.