Sceny pornograficzne (jak kto woli: „śmiałe – erotyczne”) nie stanowią dla mnie ani dylematów
moralnych, ani estetycznych, ani światopoglądowych, zastanawia mnie jednak inna sprawa –
co dana scena wnosi do całości. W tym przypadku - sporo.

O ile w takich filmach jak np. „Ken park”, „Antychryst”, „Idioci”, „9 Songs” czy „Intymność” sceny
niesymulowanego stosunku są kompletnie zbędne, wstrzelone dla marketingu i faktycznie
nieistotne dla samej fabuły, o tyle „Shortbus” bez erotyki nie miałby swoistego klimatu (chyba
jako jedyny ze znanych mi obrazów, no, może wraz z niezależnym projektem – „Destricted”).
„Shortbus” w dużej mierze jest o życiu intymnym, o seksie, o intymności i potrzebach kobiety,
mężczyzny, par i bez tychże scen byłby kompletnie niewiarygodny. Tematy tutaj poruszane są
zbyt istotne i zbyt długo stanowiły pewne tabu w kinie czy nawet literaturze, żeby rozwinąć je na
zasadzie delikatnej rozmowy głównych bohaterów tudzież chichotania aktorek podczas
babskiego wieczoru, gdzie prowadzi się rozmowy o mężczyznach, czy nawet -o zgrozo –
zaserwować nam zamiast tego typowe dla Hollywood sceny symulowanego seksu z
sylikonową Kidman w roli głównej.

Zastanówmy się ile produkcji zagłębia temat seksualnych potrzeb kobiety czy mężczyzny? W
mainstreamowych obrazach mamy do czynienia z bezdusznymi napakowanymi kolesiami,
których największym pragnieniem jest zaliczenie ‘laluni’ poznanej przy barze, a z kolei o
potrzebach kobiet nie mówi się wcale, gdyż nie wypada, gdyż wprowadza to widza w
zakłopotanie czy nawet kompleksy… (przypomnijmy sobie jakie kontrowersje wzbudziła
"Pianistka" - tak film, jak książka). A przecież każdy zdrowy i ‘normalny’ człowiek posiada
potrzeby natury seksualnej. Dobrze, że taki film powstał.

Oczywiście – jedni podchodzą do tematu seksu/nagości/intymności ‘normalnie’, innych to
gorszy, brzydzi i wzbudza w nich negatywne emocje. Dla tych drugich mam proste, idealne,
rozwiązanie: nie oglądać.