Seks wykorzystać można do wielu rzeczy. Kaznodzieje powiedzą, że do prokreacji, hedoniści, że do zabawy, romantycy, że do wyrażania miłości, a eksperci zdrowego trybu życia, że do spalania kalorii. W "Shortbus" seks wykorzystywany jest do zagłuszenia pustki i desperacji. Wszyscy bohaterowie filmu to postaci zamknięte w swoich emocjonalnych zbrojach, którzy desperacko próbują nawiązać realną więź, a jednocześnie boją się jej. Seks okazuje się złotym środkiem, który najlepiej wyraża ich całkowite zagubienie. Niestety na koniec filmu twórcy dają i widzom i bohaterom złudne poczucie nadziei, co niestety psuje obraz. W rzeczywistości bowiem nic nie ulega zmianie, poza sposobem definiowania sytuacji. Większości bohaterom zdaje się to wystarczać. Na jak długo, tego już się niestety nie dowiemy.

Po "Shortbus" sięgnąłem za sprawą "Tarnation" (Jonathan Caouette miał w nim wystąpić, ale potem zrobił właśnie "Tarnation"). Niestety trochę się zawiodłem. Amatorska obsada nie zawsze stawała na wysokości zadania. Ze wszystkich aktorów zapamiętałem tak naprawdę tylko Sook-Yin Lee (zresztą Sofia jest też najfajniejszą bohaterką) no i Jay Brannan, który póki się nie odzywał (ani nie ruszał) był naprawdę uroczy. Nie do końca też łapię po co w filmie jest tyle scen seksu. Wszystko, co chciał reżyser przekazać wyraża ostatnia sekwencja z piosenką śpiewaną przez Justina Bonda i jakoś w scenie tej nie widać ani jednego penisa. OK, niektóre sceny mają znaczenie dla podkreślenia emocji, ale w kilku momentach reżyser przesadził, zaś w innych wyraźnie nie poszedł na całość. Przez to film robi dziwne wrażenie, bardziej rejestracji projektu performance'owego niż zamkniętej fabularnej całości (co zresztą zdaje się być prawdą, sądząc po dodatkach na płycie).