Na koniec (?) Shrek wraca do formy.

Zacznę od tego, co denerwowało mnie najbardziej: jak to przy produkcjach robionych pod 3D, efekty 3D są upchane wszędzie, gdzie się tylko da. Efekt mizerny, kompletnie to wszystko niepotrzebne i nieładne.

W fabule, po słabiutkiej trójce, czuć wreszcie powiew świeżości. Są wprawdzie elementy niedopracowane i nielogiczne (rodzice Fiony podpisali pakt, sami zniknęli, ale Fiona nie została uratowana), lecz ogólnie jest w porządku. Można się nawet nieco emocjonalnie zaangażować, z pewnością czułem w większym stopniu więź z bohaterami, czego w dwóch poprzednich częściach zabrakło (w trzeciej zaczynali już mnie nawet męczyć).

Aspekt humorystyczny Shreka wyraźnie spadł. Twórcy zaczynali od ciętej parodii i często aluzji politycznych w pierwszej części, aż doszli do komizmu wyłącznie sytuacyjnego w ostatniej. Co nie znaczy, że jest źle. Uśmiać się kilka razy można zdrowo.

Odnośnie całej serii filmów o Shreku dodam jeszcze, że dość denerwujące jest ciągłe reklamowanie tego filmu jako bajeczki dla dzieci. Tymczasem Shrek przesunął się bardziej (jeśli nie w całości) w stronę komedii dla widzów dorosłych, często z pewnością niezrozumiałej dla najmłodszych widzów. To jest z resztą problem dłuższych serii filmowych. Tak samo jest z Harrym Potterem - niby ostatnie części reklamowane są już raczej jako dla widzów starszych, to dubbing pozostał.

Podsumowując - zostałem miło zaskoczony. Mitchell nie powielił błędów poprzedników, zrobił film świeży, po części nawet parodiujący poprzednie części. Jestem na tak.

6/10