Nowy film Villeneuve’a wymaga dużej cierpliwości i silnego żołądka. Cierpliwości, bo to kino powolne, raz na jakiś czas walące obuchem po łbie, ale przez większość czasu wymagające skupienia na kwestiach proceduralnych, planowaniu, rozmowach, żartach i kłótniach.

Silnego żołądka, bo dość bezceremonialnie pokazuje się tutaj metody działania meksykańskich karteli, zamurowywanie ofiar w ścianach, dekapitacje i amputacje oraz inne urocze czynności. Kartel nie bawi się w subtelności, podobnie reżyser. Czego akurat nie pokaże, o tym na pewno opowiedzą nam bohaterowie.

Nie jest to kino łatwe w odbiorze, nie łasi się to widza, nie próbuje zainteresować ekscytującą intrygą kryminalną i nie piętrzy scen akcji, zamiast tego stawia na próbę uchwycenia pewnego wycinku współczesnego świata, złożenie świadectwa beznadziejnej walki z przestępczością, wiążące się z tym ustępstwa moralne i skazę na psychice. „Sicario” nie zbierze dużego poklasku, ale znajdzie swoją niszę, tych ludzi, którzy docenili „Adwokata” Ridleya Scotta oraz „Miami vice” Michaela Manna. Film Villeneuve’a nie tylko dzieli z nimi podobny styl narracji, ale i piękną stronę wizualną. Sceny za dnia nie powalają wprawdzie na kolana, ale Roger Deakins rozwija skrzydła w scenach nocnych, w ujęciach z kamer noktowizyjnych oraz kadrach z sylwetkami bohaterów oświetlanych jedynie światłem księżyca. Te obrazy pozostają w widzu długo po seansie.

Nie jest to najlepszy film w karierze reżysera, ale za to kolejny, który zdradza drzemiący w nim potencjał. Trochę słabo, jak na Cannes, ale nie należy zapominać, że jest to duży potencjał.

Więcej recenzji i innych wrażeń z tegorocznego Cannes:
https://m.facebook.com/profile.php?id=548513951865584