Poruszający jak spalona kapusta, nieoczywisty jak chłop przebrany za babę.

30-letnia żołnierka sił specjalnych odkrywa, że istnieje takie zjawisko jak CIA. Postacie jednowymiarowe i nierozbudowane, jedynie del Toro z potencjałem - a i tak niewykorzystanym.

Dziadowskie zakończenie napisane chyba na planie zdjęciowym, bo się ekipa zorientowała, że scenarzysta forsę wziął, potem zaczął pić i nie dokończył scenariusza.
Udało mi się naliczyć około 2 ciekawe sceny, niestety obydwie już po 2/3 seansu. Twórcy zastosowali bowiem ciekawy, rzadko spotykany chwyt stylistyczny, a mianowicie: budują pozory, że zaraz wydarzy się coś ciekawego, pozory prawie już narastają do rangi Napięcia, a wtedy wszystko rozmywa się w jakimś pseudo-odkrywczym dialogu między główną bohaterką a agentem CIA.

Po opowiadanej historii film się jedynie prześlizguje, tak jak i po emocjach wszystkich bohaterów. Jest w tym potencjał, ale albo na błyskotliwy, przemyślany scenariusz którego tutaj brak, albo na jednosezonowy miniserial.

Jeśli jednak ktoś chce zająć czymś chomika pod swoją nieobecność, to omawiane Arcydzieło będzie właściwym wyborem.