Wrażenia są takie, że to bardzo dobra sztuka i bardzo filmowa.

Dawno nie widziałem czegoś tak... hmmmm, charakterystycznie spójnego. Wiele o tym napisano, np., że autor był aktorem i wiedział, jak dać każdej z licznych postaci własne pięć minut. Itd. To wszystko prawda. Zwrócę uwagę na co innego, kiedy jest przerwa w przedstawieniu, prawie idealnie w połowie, ale taż w takim momencie, że sztuka fajnie rozpada się na dwie różne części. Pierwsza to podbudowa akcji i tak naprawdę telenowela. Jest sobie bardzo toksyczna rodzina, obserwujemy ją. Druga - to akcja właściwa, na tamtej podbudowie i... i na widza zwala się tyle kamieni, tyle "gruzu mentalnego", że to naprawdę jest szok. Mimo, iże przecież obu złych, tych naprawdę złych rzeczy z ich historii mogliśmy się domyślac. Właście... mogliśmy... ? Ciekawe, jak to rozwiążą w filmie.

Warto iść, grają we wrześniu i w październiku. Ja będę.

PS: Jak wiadomo w Sierpniu aktorzy chodzą po widowni, choć nie ma w sztuce burzenia czwartej ściany. Wygląda na to, że weszło do do tradycji tej sceny ("Sąd ostateczny", "Anna Karenina").