Wydaje mi się, że uśmiechnęła się w ostatniej scenie, bo zdała sobie sprawę z tego, że ojciec chciał popełnić samobójstwo i wszystko tak ustawił (np. zatrudnił pielęgniarkę), bo wiedział/przewidywał, że kiedy jego nie będzie Vi zostanie sama. A Barb zdała sobie sprawę z tego i pojechała ... w siną dal ... z dala od matki.
Moim zdaniem miała prawo ją opuścić. Jej moralnym obowiązkiem jest teraz podjęcie próby ratowania swojej rodziny przed zniszczeniem. Matce trzeba zapewnić opiekę zdrowotną w tym wypadku już paliatywną. Ale nie ma obowiązku siedzenia z matką non-stop. Tak mi się wydaje.

Ciekawią mnie natomiast losy Ivy.

Mnie właśnie też. Niby Vi znała doskonale znała swoje córki, ale wydaje mi się, że wierzyła, że Barb jednak z nią zostaje co dowodzi, że możliwym jest, iż myliła się również w stosunku do Ivy. To otwarte zakończenie nie dało nam niestety pewności, a miałam nadzieję, ze jednak okaże się że Ivy wyjedzie z Charlesem do Nowego Jorku. Nie potrafię też zrozumieć wielkiego oburzenia nad ich związkiem, kuzynostwo pierwszego stopnia było akceptowane, a rodzeństwo już nie? Przecież jedynym przeciwwskazaniem związków bliskich krewnych jest duże prawdopodobieństwo posiadania przez taką parę upośledzonych dzieci, a przecież Ivy takowych i tak posiadać nie mogła.

Nie no, sex rodzeństwa a seks kuzynowstwa czwartego stopnia (w pierwszym jesteśmy spokrewnieni z naszymi rodzicami i dziećmi) to jednak dwie różne sprawy chyba.

Mam dokladnie takie same wnioski na temat zwiazku Ivy z Charlesem.

Myślę, że zdała dobie sprawę, że to matka doprowadziła ojca do samobójstwa. A samo przyznanie się Vi, że wiedziała, gdzie jest, ale najpierw wolała załatwić inne sprawy, dało córce do myślenia.
I jestem przekonana, że zestawiła siebie jako matkę i Vi, jako swoją matkę. Myślę, że pojechała ratować swoją rodzinę i naprawić relacje z córką, bo mogła do woli przeglądać się w oczach swojej matki i zobaczyć, kim może się stać.

O, to ciekawe! Nie pomyślałem o tym. Możesz mieć dużo racji.
Właśnie dlatego lubię takie filmy! :)

Hej ja o tym pomyślałam przy scenie z Ivy, kiedy matka powiedziała jej, że jest siostrą Charlesa,
Ivy wybiegła z domy a Barb za nią krzycząc, żeby pamiętała, że to matka jej to powiedziała, a nie ona,
na co Ivy odpowiedziała 'co za różnica'.
Dla mnie to było takie sugestywna, że Barb staje się jak swoja matka. =)

Dla mnie ostatnia scena, uśmiech Barbary świadczył o tym, że zrozumiała, że robi dokładnie (może nie w szczegółach) to samo co jej matka, i co matka jej matki (jej babka) i być może pomyślała, że trzeba to przerwać. :)

Dokładnie. Ten uśmiech był chyba z roadości - wolności. Myślę, że zdała sobie sprawę, że była o krok od tego by stać się swoją matką. I udało jej sie to przerwać i zawalczyć.

Powtórzę opis, bo jest niezwykle trafny:

"Komedia obyczajowa "Sierpień w hrabstwie Osage" to zabarwione sarkastycznym humorem spojrzenie na trudną relację matki (Meryl Streep) i jej trzech dorosłych córek (Julia Roberts, Juliette Lewis, Julianne Nicholson), które opuściły rodzinny dom, dystansując się od bliskich i od przeszłości. Pewnego dnia powracają i muszą zmierzyć się z emocjami, które niegdyś doprowadziły do niezgody. To film, który nie unikając wzruszeń opowiada uniwersalną historię o rodzinnych więzach. Jest w nim przejmująca prawda, ale także wielka nadzieja na to, że wspólnie przeżywany kryzys stanie się dla bohaterek początkiem rozwiązania konfliktów z przeszłości."

Reżyser przez 120 minut chce i przekazuje wiele, chcąc również i widza sprawdzić, czy potrafi wytrwać, bo życie to nie tylko piękne chwile, usłane kwiatami... Będą oscary, jestem tego pewien... Polecam 8~9/10