Ostatnio w polskim kinie jest tak mało dobrych filmów, że wystarczy trochę niedopowiedzeń i wciąga. Tak jest z tym filmem, ten wypadek jest tylko pretekstem do obnażenia relacji rodzinnych, które być może nigdy nie wypłynęłyby na światło dzienne, a każdy nadal grałby swoją rolę. Czy Tadeusz zdradzał żonę, czy nie zdradzał, czy syn spał w szpitalu, bo porzuciła go matka, czy "pilnował" ojca, czy Tadeusz czuł się winny i dlatego pomagał (a przecież by wtedy przeprosił), czy w jakiś sposób zafascynowała go współczesna Wenus, wreszcie, czy przeżył, czy zmarł celowo wysypując leki, nie poddając się operacji, itp. Trochę mnie raziły niektóre płycizny, bo wystarczył raz, żeby ojciec "zauważył "syna, a on od razu inaczej zaczął traktować żonę. A propos żony - ktoś tu napisał w komentarzach złośliwie, że to życiowa rola Popławskiej, że nie powiedziała nawet słowa. A ten gest, kiedy mąż ją prosi do tańca? Świetnie to zagrała. Moje dobre wrażenie zepsuło zakończenie, pożegnanie z domem. Wystarczyłoby jedno ujęcie, ale jest ich więcej plus muzyka jak z Hobbita. No, nie.