nie kobietę biję, lecz głupotę..

wielki powrót pani doroty do wyzwalających wzloty wyzwolonej wyobraźni ograniczeń kameralno-kowidowych - świat widziany poprzez filtry, pryzmaty, przesłony, zasłony, filiżanki, szklanki i siatki na motyle oraz denka od musztardy (nieraz ma się wrażenie, iż oko kamery umieszczone jest wewnątrz tych naczyń) i dmuchawy pompujące dym, którego jest więcej niż na koncertach syny.

wielki powrót pani doroty zatem, który ogląda się tak jak się słucha wolnej improwizacji dżezowej, kiedy dźwięk wpadnie we właściwą napowietrzną koleinę i mógłby tak trwać bez końca w bezczasie jakimś takim dyndającym zawieszony. powrót siegający głęboko, może nie tyle do korzeni, ile do emocji które z korzeni wyrosły, bo z wykorzystaniem tak zwanych zdjęć uciekających. skąpany w gęstej atmosferze wielkiego dystansu zarazem oraz wielkiej intymności. możności zapuszczenia sondy w duszę oraz niemożności. subtelności tematu i masywności materii.

wielki powrót pani doroty zatem więc, po okresie dziecięcym, do starej formy, starszych ludzi i pisania scenariuszy prawie prawdopodobnie pod nich - w Pora Umierać pod panią danutę, tutaj pod pana krzysztofa - na ostatniej prostej w pochodzie ku transcendencji będących sobą bardziej niż są inni.

pora spać krasnoludki, nastał koniec bajki.