Thriller z Dostojewskim i Kafki absurdalnym surrealizmie człowieka, który jest samotny, niezauważalny i niemal niewidzialny, można przełożyć rękę...alter ego sobowtór pojawia się i jak ogień trawi wszystko, by swe dzieło zakończyć totalnym zniszczeniem.
Absurd i parabola, istnienie przeźroczystej jednostki Simona w nieokreślonym mieście, deszczowa aura, zawiesina mgielna i zaułki trwogą napawające, w nieokreślonym miejscu pracy - niby biurowiec obskurny, okratowany w odcieniach brunatnych, nieokreślony czas - tkwimy w półmroku, sztucznym oświetleniu, neonach w kleszczach klaustrofobii.
Andrew Hewitt oprawą muzyczną potęguje atmosferę nieprzenikliwości, nieprzepuszczalności, nieprzesiąkliwości, szczelności w kontrze bohatera i pojawienia się jego sobowtóra, które przejmuje wszystkie cechy przeciwieństwa charakteru. James i Simon to klony fizyczne, ale psychicznie przeciwieństwa, James utożsamia wszystko, to co chciałby posiadać szary urzędnik, zakompleksiony, nieudacznik życiowy i ofiara, którego nikt nie dostrzega, w łańcuchu pokarmowym świata zjadany w pierwszej kolejności...a nawet przyzwolenie na dominację silnych jednostek w wyścigu szczurów, i akceptację tych, którzy umieją się sprzedać i błyszczeć na firmamencie.
James wykorzystując atuty silnej osobowości, rozpoczyna intrygującą grę, spryt, manipulacja i powoli zaczyna poszczególne schody do kariery pokonywać, zdobywa uznanie szefa, o które bezowocnie zabiegał Simone, zdobywa miłość Simona - Hannah, i wciela plan unicestwienia Simona - doprowadzając do stanu zaniku.
Fascynacja i zainteresowanie Jamesem przez współpracowników czy szefa doprowadza Simona do skrajności, przeniknięcie do jego życia, zabrania mu wszystkiego o czym marzył, do czego dążył, co osiągał ciężką pracą i krzewieniem zasad i wartości, zostaje w jednym momencie zniszczone i zniweczone przez alter ego.
Nocne podglądactwo przez teleskop pogłębia frustrację i bezradność jednostki, jej nicość, wegetację i agonalny stan za życia.
Bardzo dobra podwójna rola Jesse Eisenberg, sobowtóry, fizycznie idealni a charakterami odmienni, i tutaj duże pole popisu zaprezentował aktor, bawiąc się niuansami drobnych ruchów ciała, mimiką akcentując odmienność aktywnej, przebojowej, sprytnej i manipulatorskiej jednostki kontra szary, zakompleksiony i przeźroczysty.

Oglądając film Richard Ayoade dostrzegamy nawiązanie do dobrych wzorców : "Brazil", Delikatesami", "Refren", "Hudsucker Proxy", nasuwa mi się "Metropolis" oraz Lynch.