Lema nie czytałam, a pierwszą ekranizację "Solaris" oglądałam w dzieciństwie i pamiętam jedynie ogromne wrażenie (każda fantastyczna historia je wówczas na mnie wywierała), ale żadnych szczegółów. Właściwie chciałam obejrzeć film Soderbergha bez obciążeń - jako dzieło osobne. Znając tego reżysera, można było założyć, że film będzie nosił jego indywidualne piętno. Faktycznie "Solaris" sprawia wrażenie osobistej wypowiedzi, a nie ekranizacji literatury. To chyba skutek wyeksponowania wątku miłości Rheyi i Chrisa. Jednak czy istotnie jest to historia miłosna? Mam wrażenie, że to raczej historia obsesji - tej odwiecznej, uwydatniającej się w obliczu śmierci najbliższych, dotyczącej przezwyciężenia śmierci. Dlatego Chris odkłada logikę na bok i desperacko chwyta się szansy na odzyskanie Rheyi, choćby to była jej kopia. Cały sztafaż sf służy tej historii - to przecież fantastyka od lat przekracza granice śmierci. Poza tym jest w tym filmie wyraźna obawa przed formą, jaką może przybrać pozaziemska inteligencja, która sama w sobie nie będąc groźną, może zaszkodzić człowiekowi świadomie albo nie. Jakkolwiek by było - w "Solaris" pozostaje tajemnicza. Nastrój tajemnicy budowany jest prostymi środkami: spojrzeniami bohaterów, hipnotyczną i nienachalną muzyką, powracającym widokiem falującej światłem powierzchni planety Solaris. Jest to zarazem spotkanie z tajemnicą śmierci, a może życia? Może chodzi o jedno i drugie. Dziwne zachowania Rheyi i jej samobójcza śmierć pozostają tajemnica jej charakteru. Kciuk Chrisa, który rozcięty raz krwawi, raz nie - istotny drobiazg, który również zmusza do zastanowienia się, czy chodzi o życie, czy śmierć. Właśnie dlatego polubiłam ten film. Można długo na jego temat rozważać. Jedyny zarzut, jaki w tym momencie chcę postawić Soderberghowi jest taki, że wybór Clooneya był tym razem zupełnie nietrafiony. Przy całej sympatii dla George'a - czasem graniczącej z uwielbieniem - nie sprostał tej roli. To aktor, który ma wypisaną na twarzy pewność siebie oraz zdrowy dystans do otoczenia i nie radzi sobie z rolą człowieka, który stracił grunt pod nogami.