Kiedy po raz pierwszy oglądałam "Solaris" niezbyt mi się spodobał. Uznałam to za "romans w kosmosie", zbyt ckliwy i dramatyczny. Może była to wina warunków, nie skupiałam się dostatecznie filmie, albo jescze coś innego. Parę godzin później do domu przyszedł mój brat i zaczął oglądać "Solaris" które trzeba było oddać wieczorem do wypożyczalni.Tym razem spojrzałm na film inaczej i...urzekł mnie. Postacie pełne uczuć, napięcia, przerażenia. doskonała gra aktorów. i wszechobecny SMUTEK. to film cichy, spokojny, ale budzący wielkie emocje. Przepełnony melancholią. zarażający nią.
W filmie rażą mnie zmiany. Nie wiem skąd wzięł się imię Rheya - Bohaterka u Lema miała na imię Harey. Facet z laboratorium to nie Snow, tylko Snaut. Zamiast doktora Sartoriusa - doktor Gordon, kobieta w dodatku. Wiem, że nie można nigdy w filmie odwzorować całej książki, dokładnie - ale nie były potrzebne akurat takie zmiany.