Taaak, Fatih Akin to fenomen współczesnego kina.
Odkrywam go powoli, na wideo, w niechronologicznym porządku.
Teraz sięgnąłem po “Solino”, dawniejszy jego film.
Początkowe sceny filmu natychmiast przywodzą na myśl Felliniego. Patrząc na stację kolejową i smakując małomiasteczkowe senność i nostalgię mówimy sobie: Rimini. Nie, nie – to Solino.
Historia także, poza przelotnym ukłonem w stronę włoskiego mistrza jest własna, akinowska. A może ten Fellini tylko mnie się przewidział? Może… lecz czy przewidziało mi sie także mrugnięcie okiem w stronę Tarantino w knajpianej scenie z kolorowymi drinkami w “Soul kitchen”…?
“Solino” to historia włoskiej rodziny, która w latach sześćdziesiątych XX wieku emigruje do Niemiec. To, jak i inne filmy Akina, historia wykorzenienia, poszukiwania nowej tożsamości i historia powrotu do korzeni. Opowiedziana ze smakiem, pełna soczystych historii i świetnie zagrana. Przy tym wszystkim film ma pewną niezwykłą w dzisiejszym kinie cechę – jest moralitetem. Zrobionym lekko, nieomal niepoważnie… ale jednak! Zwraca uwagę końcowa scena rozgrywająca się w kinie pod gołym niebem. Następuje w niej pojednanie dwóch braci. Jeden, ten który rezygnował i poświęcał się wyciąga do drugiego rękę w geście pojednania, wybaczenia i zrozumienia. Są uściski, są nawet łzy na męskim policzku… nie ma wielu słów, a pomimo to nie mamy cienia wątpliwości, że Akin mówi do nas w te słowa: drogą rozwoju człowieczeństwa jest ścieżka samoograniczenia, rezygnacji i poświęcenia, słowem – trudu. Tylko na niej spotkamy drugiego człowieka i przejrzymy się w jego człowieczeństwie.
Patos i sentymentalizm? – może i tak, ale ulegamy temu ze świadomością obcowania z prawdziwymi uczuciami, od obecności których odzwyczaja nas od dawna współczesne kino