Obejrzałam ten film dzisiaj rano. Dawno, naprawdę dawno nic tak nie-wyobrażonego przecież mnie nie poruszyło. Na co dzień mam styczność z różnymi wymiarami cierpienia, a jednak staram się aż tak nie wgłębiać we wszystko w 100%, bo to droga do czystego szaleństwa w moim przypadku. Jednak obcowanie przez niemal 120 minut...

Pokonał Ogrodnika..

to by go wyleczyli. Polecam poczytanie o profesorze Skarżyńskim i rzeczach, które robi. Historia Grzegorza zasługiwała na ekranizację!

Doskonały film o pokonywaniu ograniczeń. Reżyser ma poczucie humoru którym wypełnił kilka scen. Polecam.

Od kilku miesięcy przebieram nogami, czekając na ten film. Dobrze, że do premiery coraz mniej czasu, bo 4.03 tuż tuż. Ktoś jeszcze ma tak samo jak ja? :)

Czekałem na tę historię długo, od chwili przeczytania artykułu o nim. I jest mi źle. Bo temat znakomity, wręcz oscarowy. I równie znakomicie zmarnowany. Na plusy - bezapelacyjnie znakomita gra aktorska każdej postaci, z wyszczególnieniem głównego bohatera. Wyraziście nakreślony obraz dysfunkcyjnej rodziny emocjonalnie...

Porywa serca, wzrusza, wywołuje łzy, ale też bawi i podnosi na duchu
BARAWA dla twórcówi aktorów

Przeczytałem gdzieś, że ten film jako jedyny wywołał owacje na stojąco na Festiwalu w Gdyni. Szykuje się hit kina na poważnie.

film jest dobry, poruszający, życiowy i świetnie zagrany, bez cienia sentymentalizmu; naprawdę z przyjemnością patrzyłam na Małgorzatę Foremniak, która wreszcie mała szansę pokazać swój aktorski talent, a Dawid Ogrodnik może czuć na plecach oddech Michała Sikorskiego, który fenomenalnie wcielił się w postać Grzegorza...

Uroczysta premiera była wczoraj. Miałam wielką przyjemność być na miejscu i wreszcie obejrzeć „Sonatę”. Nie zawiodła się. Film jest piękny i wzruszający, ale nie pozbawiony wątków humorystycznych. Słodko-gorzka opowieść o miłości, poświęceniu, determinacji, woli walki i spełnianiu marzeń.

Sporo złego mówiono o polskim kinie po roku 1990, ale chyba należy się w końcu przyzwyczaić do sytuacji, że każdego roku wychodzi kilka mega sztosów. Mam przeczucie, że "Sonata" będzie kolejnym.

3 słowa opisujące ten film. To była naprawdę piękna historia, która zmienia perspektywę patrzenia na osoby borykające się z problemem słuchu.

Film wiernie przedstawia historię Grzegorz Płonki. Głowna rola genialny debiut.
Silne prawdziwe emocje - tu łukasz simlat po raz kolejny zachwyca realizmem.
Cudowne wudki gór i muzyka oczywiście. Film dodake otchy, ze warto, pomino tego, ze cały świat jest przeciwko Tobie.

Płacz oraz śmiech działają uzdrawiająco. Nic dziwnego, że idąc do kina, pragniemy poczuć emocje, które oderwą nas od codziennych problemów. Na szczęście w świecie kinowym istnieje wiele filmów, które swoją wzruszającą fabułą powodują, że łzy same napływają do oczu. Tak, na tym filmie można sie o tym przekonać.

Świetna,taka "Holyłódzka" historia w dobrym tego słowa znaczeniu - film wart nagród, Oskarowa historia.Film świetnie zagrany - główny bohater na poziomie Ogrodnika z "Chce się życ" plus rodzice,czyli Foremniak i Simlat - brawo.Jest w tym filmie i miejsce na wzruszenie i na uśmiech.Na plus również bardzo dobrze napisane...

Filmy muzyczne to bardzo pojemne określenie. Z jednej strony musicale, z drugiej rozmaite muzyczne biografie, filmy, w których ścieżka dźwiękowa wysuwa się na pierwszy plan, filmy taneczne (bo przecież dobra muzyka to już połowa sukcesu takiego dzieła). Tak było i tutaj, naprawde doskonała muzyka!

https://crowdmedia.pl/sonata-polskiego-kina-recenzja-filmu-bartosza-blaschke/

Wciągący, wzruszający, ludzki, piękny.

Warto żyć i Sonata w jednym szeregu .

Przez cześć swego życia wedrujesz po lekarzach szukając swojego przyczynu np niepełnosprnosci dobrze postawiona diagnoza pozwala w drożyć odpowiednie leczenie .
Ale inaczej jest gdy ktoś zle z diagnozuje bo wtedy wszystko iddzie nie w tym kierunku co powinno isc i tak jest w tym filmie na faktach prawdziwy jak okazuje...