"Sous mes yeux" to w zasadzie teatr telewizji. Zdjęcia kręcone były kamerą wideo, zaś akcja (interakacja trójki bohaterów) odbywa się w jednym mieszkaniu.
Liam to 20-latek, zamknięty w sobie, całkowicie odizolowany od wszelkich ludzkich interakcji. Jego jedynym kontaktem ze światem (poza dorabianiem jako opiekun do dzieci), jest strona internetowa, na której 24/7 można oglądać jego życie. Liam jest tak obsesyjnie zaskorupiały, że dla niego człowiek, świat nie istnieje jako całość, jest to raczej zbiór detali. Ucho, nos, szyja, plama na prześcieradle, szczoteczka do zębów.
W ten hermetyczny świat wtargnie dość swobodnie prowadząca się para: Alison i James. Liam zafascynowany zachowaniami obcych coraz częściej podgląda ich, nagrywa. Budząca się w nim ciekawość ludzi chłonie powolny proces ewolucji i rozpadu ludzkich więzi.

"Sous mes yeux" ma chyba być filmem o ludziach, o tym, co sprawia, że są ze sobą, że przestają żyć ze sobą. Film jednak składa się z przewidywalnych, banalnych, by nie rzec prymitywnych, scen, które nie dają żadnego wglądu. Obraz ludzkich interakcji jest bardzo płytki i ogólnikowy. Twórcy nie wychodzą poza ramy wyświechtanych frazesów.
Można sobie spokojnie darować.