Tak. W moim wnętrzu ten film wywołał fale smutku. Najbardziej w pamięci zapadł mi moment jazdy pociągiem. Siedzący w nim ludzie...
duchy... dusze... eh... pesymistyczna wizja zaświatów - bezosobowe, milczące duchy, wędrujące w dal, bez powrotu. Niby to zaświaty a jednak duchy wykonują te same czynności co w zwykłym życiu, różnica polega tylko na tym że nie mają tważy, osobowści.
Smutny jest również obraz stosunku ludzi do natury, legend, bogów.
Bóg żeki stracił swój dawny blask, został zastąpiony przez przedmioty. Haku (z tego co zrozumiałem) jest duchem (?) żeki którą osuszono. Film ten obrazuje co się dzieje z zapomnianymi legendami i bogami. Ta kraina można powiedzić ostatnim azylem w którym ,,8 milionów bogów może wygrzać swoje stare kości". Myśle że dobrze się stało że ten film wywołał we mnie takie uczucia. Zmusił mnie do refleksji. Cóż by mi dała kolejna bzdurna historyjka w stylu (z całym szacunkiem) Czarodziejki z księżyca lub Dragon ball`a.