i w takich właśnie momentach wychodzi niezdolność ludzi do odczytywania dzieła filmowego.
Jedyne, co może tu pomóc, to edukacja filmowa w szkołach, ale i tak jej efekty będą widoczne
dopiero u młodego pokolenia. Nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem tego, dlaczego w
instytucjach edukacji tak wiele się uczy o interpretacji i analizie dzieła literackiego, a ani
słowem się nie wspomni o sposobach i technikach odczytywania filmu. Efekt tego taki, że film
jest rozumiany jako "coś, na co sobie pójdę, aby się rozerwać. Musi mnie wciągnąć, mieć
akcję i nie wymagać zbytniego myślenia. Film to coś, co się kończy wraz z napisami. ". Taki
niedoedukowany widz kiedy wchodzi na filmweba i ma wystawić ocenę, to zastanawia się... i
robi to po SWOJEMU, niestety trochę bezmyślnie. Dla niego "Film to (przed wszystkim i
nadrzędnie!) fabuła(w kategorii interesująca/nieinteresująca), efekty specjalne(w kategorii
powalające/beznadziejne), aktorzy(w kategorii znani/nieznani), i może ewentualnie muzyka(w
kategorii podobała mi się/nie podobała mi się).. może sobie jeszcze wymącić jakiś
przekaz(wyłącznie z odczuć, bo przecież nie z wiedzy, skoro jej nie posiada!) - tak na
rozgrzeszenie!". A gdzie tu miejsce choćby na kolorystykę obrazu, sposób kręcenia ujęć,
sposób montażu i odpowiedź na pytanie jaki on jest? dlaczego taki jest? czemu to służy? jak
ma się on do przekazu? Akurat w przypadku Spring Breakers są to pytania kluczowe.

Niestety(albo i stety) film H. Korine wymaga od widza bardzo wiele zaangażowania i sporej
wiedzy z zakresu sposobów odczytywania działa filmowego. Bez tego po prosu nie jesteśmy w
stanie właściwie odczytać jego obrazu. W przypadku, kiedy ktoś podchodzi do odbioru tego
filmu w sposób laicki, zupełnie ignorancki, nieuniknione jest odniesienie porażki i z braku
zrozumienia wystawienia oceny "jeden".

Stąd tak niska ocena Spring Breakers na filmwebie.