Po pierwsze: wcale nie było założeniem producentów, by tworzyć jakieś wielkie dzieło. To zwykły film dla nastolatek i ich rodziców. Wygłupy, podchody, marna fabuła, trochę choreografii. Tyle i aż tyle rozrywki.
Po drugie: jeśli ktoś ten film ogląda, to z własnej nieprzymuszonej woli. Ktoś kto nie gustuje w takiej komercyjnej papce, nie wybiera tego obrazu, proste.
Po trzecie: takie tendencyjne historie też są potrzebne. Przecież wcale nie chodzi o to, by na okrągło wałkować wielkie, wybitne kinowe dzieła. Jak chcę odsapnąć, to oglądam coś w stylu Step Up. Oglądam i szybko zapominam,na tym tym polega fenomen tego rodzaju produkcji. Są banalne i infantylne, nie zmuszają do myślenia, można odpocząć, i przy okazji zaczerpnąć ciut rozrywki.