Może za bardzo wszędzie dopatruje się drugiego dna ale ten film to dla mnie metafora dorastania na przykładzie Michaela. Na początku bawi się wraz z bratem, potem wpada w krąg rówieśników którzy szaleją po nocy i są uznawani za dziką młodzież. Hormony im buzują więc wszystko wokół obracają w ruinę. Sakramentalne "nie wiem co się ze mną dzieje" brzmiało jak tekst z poradnika dla rodziców. A końcówka ? Dzieciaki się bawią w wampiry, Michael jest natomiast odmieniony po pierwszej nocy z dziewczyną. Akcja z dziadkiem to pokazanie że starsi lepiej rozumieją pokolenie wnuków w okresie buntu. I ten nieakceptowany ojczym który okazuje się potworem ....

Niemniej czy to jako dzieło z metaforą czy jako zwykły film o wampirach produkcja broni się świetnie. Muzyka zapada w pamięć i dobrze odnosi się do całości zarówno jeśli brać pod uwagę domniemany przekaz metaforyczny jak i treść widzianą bez zbytniego domyślania się drugiego dna. Fabuła zadziwia zwrotami akcji, nieraz wydaje się to horrorem, innym razem filmem familijnym a jeszcze kiedy indziej jest to jak "Kevin sam w domu", wersja z wampirami. Aktorsko film również broni się przed krytyką. Jest o wiele lepszy od następców gdyż może być dwojako interpretowany. Wampiry też jakby osłabły w następnych częściach. Film robi wrażenie i jest zdecydowanie wart obejrzenia. Ja widać oglądałem prawidłowo bo kolejne części dobrze się oglądało nie zobaczywszy najpierw jedynki a wrażenia z niej mogłyby zachwiać obiektywizm odbioru następców i zaniżyć ocenę.