Problem z takimi filmami jest jeden – nie wytrzymują próby czasu i kwalifikują się do siania zachwytów w obrębie jednego dziesięciolecia. Rozumiem to, bo sam znam wiele filmów z przełomu lat 80/90, które dzięki epoce kaset VHS w Polsce miałem okazję poznać i teraz darzę je wielkim sentymentem. Problem ze „Straconymi chłopcami” jest taki, że tego filmu wtedy nie poznałem i dziś, w roku 2008, jawi się jako wyjątkowo niedorzeczne i mdłe filmidło.

Niemniej jeśli odrzucić wyjątkowo kiczowate i kretyńskie sceny, w których widzimy wampiry ruszające na nocne harce i wszelkie próby poszerzenia psychologii bohaterów, pozostanie nam wyjątkowo śmieszna i przezabawna, młodzieżowa komedia (nie traktować tego na serio, „serio” mówię !!), która zwyczajnie śmieszy i nie pozwala się nudzić.

I kontrast między dramatycznym i komediowym aspektem jest nad wyraz widoczny. O ile pierwszy jest porażką usytuowaną w swych czasach, o tyle ten drugi śmieszy nawet dziś.

Warto zobaczyć, o ile jesteś kierowany nostalgią. W przeciwnym razie, możesz tego nie przeboleć. Ale jeśli nawet nie możesz na to patrzeć, to zamknij oczy i odkryj uszy –ścieżka dźwiękowa jest naprawdę znakomita !!

Moja ocena - 6/10