... zwykle będzie w cenie. Lecz nie dla tych, którzy już trochę tego życia przeżyli - zwłaszcza w aspekcie relacji damsko-męskich, i nabyli życiowej głębi rozumienia motywacji ludzkich zachowań (tzw. dorosłości w dojrzałości). Najwyższe noty dają mężczyźni, którzy choć raz w swoim życiu mieli do czynienia z kobietą "osnutą tajemnicą" - ta która odrzuca, wymaga, jest zmienna i przede wszystkim niebezpieczna - i dlatego ich pociąga. To taki pierwotny instynkt powrotu do matczynego łona, gdzie było wilgotno, ciepło, ciemno (tajemniczo), a potem nagle - wyrwano z niego do niebezpiecznego świata... (I wówczas mogą sobie w duchu ku sprawiedliwości rzec: "bo to zła kobieta była";-) Ale to moja interpretacja wysokich not, niekoniecznie filmu.
Bo film jest niedopracowany, niespójny i .... średni. A mógł być naprawdę dobry. Zaczyna się świetnie, genialna ścieżka dźwiękowa, potasowanie narracji w rozdziały pewnej historii. Niczym historii życia. No i wspaniała kreacja aktorska Fitzgerlad w roli Damy, która jest przekonująca i emocjonująca. Dobrze dobrany akroski duet, on pasuje do niej, ona do niego. I to by było na tyle.
Bardzo słabo przedstawiony wątek fabularny, i kiepskie dialogi... pourywane strzępki kadr silącej się na psychologiczną grę komunikacji. Zbyt przewidywalne i zbyt nachalne - proste, płytkie. .... brak związku, brak połączenia, brak logicznej całości. A miałam nadzieję na COŚ naprawdę wciągającego.... po pierwszym rozdziale. Potencjał był. Pomysł też. Zabrakło doświadczenia i wiedzy.
Poboczne role niedopracowane, tworzone na zasadzie: "co mi fantazja podpowie". Film bazuje na adrenalinie, dreszczyku (o ile kogoś jeszcze dręczą stany lękowe) świetnie dobranej muzyki i dobrego aktorstwa głównej bohaterki. Końcówka - słabiuteńka, jak z podrzędnego filmu trzeciego gatunku. Broni się jedynie ostatni kadr Damy.... i jej emocjami na twarzy - dziecka, które desperacko szuka miłości matki.... nawet jeśli owa matka miałaby ją zabić.