Michałkow rozpoczyna karierę w dość zaskakujący sposób, bo pełnoprawnym westernem. Tworzy tym samym najtrudniejszy w ocenie film z całej swojej filmografii.
"Swój wśród obcych, obcy wśród swoich" jest przepiękny wizualnie i przepełniony oryginalnymi pomysłami. Całość rozpoczyna specyficzny wideoclip przedstawiający bohaterów w przeszłości. Później twórca bawi się ujęciami, wodząc kamerą za postaciami, lub serwując nam szaleńcze podróże po budynkach, które zmieniają położenie pokoi. Między czasie dostajemy bardzo ciekawy patent by treści telegramów, podczas ich odczytywania mknęły przez środek ekranu. Na tym nie koniec eksperymentów- jest jeszcze ciągła modyfikacja kolorystyki, dynamiki montażu oraz wplatanie sennych wizji prosto ze zmęczonych umysłów bohaterów. Michałkow wystartował z produkcją która mieści w sobie więcej konwencji oraz środków wyrazu niż jego cała twórczość razem wzięta. Niestety są pewne ale...
Akcja i scenariusz są tak jakby... urwane w wielu momentach. Brakuje tutaj ciągłości i logicznych wyjaśnień. Zdarzyło mi się cofać taśmę by jeszcze raz zrozumieć kim są poszczególni bohaterowie. A to w jaki sposób odnajdują się oraz przemieszczają w szybkim tempie po całym kraju pozostaje już zupełną tajemnicą. Zawodzi zwłaszcza ostatnie 30 minut, które zdaje się być na siłę dramatyczne. Końcowa strzelanina śmieszy, bo główny bohater nagle zostaje z niej wyłączony wybierając sobie do wspinaczki klif, który wciąż zmienia kształt (to już nie było zamierzone). Na końcu zaś króluje patos, łzy i doniosła muzyka. Swoją drogą ta brzmi jak zerżnięta od Ennio Morricone.
Warto zobaczyć, to jest wciąż seans na mocne 6. Żal mi tylko że tak odkrywczy film nie doczekał się lepszego scenariusza, lub chociaż bardziej czytelnej akcji. Wtedy byłby to murowany hit.