Miałam problem z ocenieniem tego filmu, bo są tu skrajnie udane i nieudane elementy. Bardzo podoba mi się klimat filmu, ta czarna groteskowość, rola Deppa, który w takich przewrotnych rolach dobrze się sprawdza, rola Heleny Bonham Carter, też taka groteskowa. Udana jest reżyseria, scenografia i charakteryzacja, ale też dobrze zrobiona jest kolorystyka filmu - chociaż wyśrubowana, to jednak w tym filmie ma uzasadnienie, bo tu wszystko jest zamierzoną przesadą. A i Rickman, jako że aktor dobry, to filmowi dodaje. Problem scenariusza jakoś tu niknie, chociaż nie jest on powalający.

Największą słabością tego filmu jest dla mnie fakt, że jest on musicalem. Lubię musicale z lat '50 i '60, ale tutaj to się po prostu nie sprawdza. Po pierwsze dlatego, że piosenki i sama muzyka są w większości nijakie, poza tym śpiewu jest zbyt dużo. Musical nie musi polegać na śpiewaniu non stop (np. My fair lady z 1964 r.), brak tu proporcji i wyraźniejszego oddzielenia fragmentów śpiewanych od mówionych. Jest tu trochę śpiewu, później jakieś normalne zdanie, znowu zwrotka, znowu zdanie - robi się z tego chaos. Po drugie dlatego, że Depp śpiewa raczej słabo, może lepiej w dalszej części filmu, ale i tak jest to takie trochę dukanie. Rickman też nie jest najlepszy w śpiewaniu, ale na szczęście nie robi tego często w tym filmie. Fatalna jest dla mnie postać Anthony'ego i te jego śpiewy, przez które trzeba po prostu przebrnąć.

Ale podoba mi się zakończenie, wyrażone chyba najlepiej w tym zdaniu z plakatów "Never forget. Never forgive."