Taki był zamysł reżysera. Zresztą naprawdę sądzisz, że będąc w takiej sytuacji, można zachować emocje? Czy byłby wstanie funkcjonować gdyby odczuwał żal, smutek, trwogę na myśl o tysiącach ludzi, których śmierć widział? To był jego jedyny mechanizm obronny by przetrwać w tej sytuacji.

Emocje o których wspominasz jak najbardziej są nie na miejscu w takiej sytuacji, jednakże mógł trochę bardziej okazywać strach jaki zapewne odczuwał.

I jak miał odgrywać ten strach? Krzyczeć, drżeć, pocić się? Kwestia "Już jesteśmy martwi", którą Szaweł wypowiada będąc oskarżonym o sprowadzenie kary na całe Sonderkommando, świetnie tłumaczy brak tej czy jakiejkolwiek innej emocji.

Nie mniej jednak mam wrażenie, że główny bohater gra jakby mu się nie chciało

Takie można było odnieść wrażenie, jednak według mnie gra aktorska Szawła jest świetna i adekwatna. Tak po prostu miało być, taki był główny bohater. To puste spojrzenie, towarzyszące przez cały film, przyprawiało dreszcz na plecach, szczególnie gdy widz starał się zrozumieć co dzieje się w głowie takiego człowieka. Nie musiał okazywać strachu, skoro wiadomo było, że stale go czuł. Być może był już na niego niemal obojętny? Może mieszanka strachu, nieszczęścia i poczucia winy aż tak bardzo go wyniszczyła. Tak jak wspomniał chefssalad "Już jesteśmy martwi" - co można dodać?