Czy ja wiem? Takie to wszystko było niespójne, mogło "rozwinąć" się lepiej. Niby trochę mrocznie i dziwnie, potem można by pomyśleć, że schizofrenia rodzinnie uderzyła i w Julię, aż wreszcie to "spokojne" zakończenie, które oczyściło ojca, ale do jasnej cholery czy historię traumy z dzieciństwa matki - trzeba było opowiedzieć na brzegu mostku - prawie wrzucając swojego wnuka do wody? Czuję jakiś niedosyt i rozczarowanie.

Zdaję sobie sprawę, że "mogło rozwinąć się lepiej" - tu masz absolutną rację. I nawet powinno. Ale Holly i okolice wpuściliby do tego domku mlodziaków z piwkiem, trawką i nadzieją na pierwszy w życiu orgazm. Legenda o młynarzu i pierworodnych topionych w głębinach skutkowałaby gościem białym od mąki o rękach porośniętych wodorostami ostrymia jak noże. Tu właściciel tajemniczej piwnicy to antropolog amator a wodna zjawa to zniekształcona projekcja dziecięcej traumy. Reżyser szuka, szuka, szuka (nie mówię, że znajduje do końca) w miarę logicznego i spójnego wyjasnienia zjawisk, widm i strachu. I doceniam to, że nie uciekł w stronę psychopaty czy wodnego stwora - tylko pokazał jak wygląd okaleczona dramatem rodzina, jak zmienia się w strach i wizje, jak potrzebne jest oczyszczenie. A woda - to w sumie symbol oczyszczenia. Nowego narodzenia.

Bardzo mi sie podobal,historia tajemnicza, klimatyczna, zmeczona juz jestem horrorami..

zgadzam się w 100%. Ja również jestem zmęczona amerykańskimi horrorami, które od pewnego czasu niczym sie od siebie nie różnia tak naprawdę. Takie same historie tylko w innej scenerii rozgrywające się, to zaczyna być bardzo nudne. "Syvalle Salattu" jest trochę mroczne ale klimatyczne. Spodziewałam sie innego zakończenia i troszeczkę rozczarowałam się....