Pierwsze takty muzyki Williamsa, nawet bez obrazu juz zawsze beda mi sie kojarzyc z atakiem rekina. Po tylu latach nadal oglada sie ten film z nieslabnacym napieciem, a scena gdy Richard Dreyfuss jest pod woda, i nagle w dziurze lodzi pojawia sie martwa twarz....nadal powoduje okrzyk przerazenia (moim zdaniem najlepsza z calego filmu, a dokrecona pospiesznie za prywatne pieniadze Stevena, w basenie, juz po pierwszej probnej projekcji calego filmu). Spielberg wzorem Hitchcocka nie pozwolil pojawic sie rekinowi, az do polowy filmu. I slusznie. Boimy sie tego czego nie widac. Genialna muzyka robi swoje.