Ten film pierwszy raz oglądałem w kinie w 98r. Poszedłem na niego z dziewczyną. Dlaczego na randkę wybrałem film wojenny? Po pierwsze Spielberg, a po drugie i najważniejsze, filmy wojenne przed Szeregowcem były w większości wręcz przyjemnymi komedyjkami. „Działa z nawarony”, „Złoto dla zuchwałych”, filmy wojenne pokazywały śmierć i krew, ale nie mocno, (nie tak mocno) więc czemu nie iść na film ulubionego reżysera z dziewczyną?

Pierwsze 20 minut Szeregowca przesiedziałem z wypiekami na twarzy, taka przemoc i tyle bezsensownej brutalnej śmierci. Najpierw Niemcy rozwalający cały oddział, który nawet nie wysiadł z łodzi, potem alianci zabijający jeńców, no i wszystko co pomiędzy, medyk ratujący przyjaciela, hełm chroniący głowę przed pociskiem, a po sekundzie druga kula już celna, ogłuszony Miller patrzący na żołnierza szukającego swojej ręki.

Jeżeli ktoś ma dzisiaj 18-20 lat i ogląda ten film, warto żeby oprócz historii II wojny poznał także historię kina. Ten film naprawdę był pierwszym tak dobitnie ukazującym bezsens wojny filmem. Potem zrobił się wysyp podobnych, dobrych filmów, ale idąc w 98 r. do kina nie spodziewałem się przeżyć czegoś takiego. Nikt z moich znajomych się nie spodziewał.

Może przez lata oglądania (2 razy w kinie, potem własna kopia na video, dzisiaj DVD) stałem się fanbojem, ale dla mnie to arcydzieło.
Kreacje aktorskie są rewelacyjne. Nie cierpię Toma Sizemore’a w żadnym innym filmie, a tutaj go uwielbiam, jest rewelacyjny. Hanks niesamowity jak zawsze, jego ostatnia kwestia wzrusza mnie za każdym razem.

Davies. K**wa. Osobny akapit dla niego. Jak ja nienawidzę Uphama/Daviesa. Musiałbym wykropkować kilka linijek, tak na niego klnę. Ten aktor ma u mnie prze****ne. Związał się z tą rolą tak, że jak go zobaczyłem w Zagubionych to krzyknąłem, „Kó*wa, Uphum. Nienawidzę tego tchórza. Jak czeka na schodach, gdy Fish walczy to mam ochotę mu nakopać. Dobrze go skwitował spojrzeniem Niemiec schodzący w dół, nawet nie warto go zabijać. Ale tyle emocji może wzbudzić tylko dobrze napisana i zagrana rola, taki był pewnie nie on jeden na wojnie. Żałuję tylko, że na końcu gdy złapał 6 jeńców, nie zabił ich wszystkich tylko jednego, a resztę wypuścił. Szkoda, nabrał bym do niego respektu, a tak jest **************.grrr.

Każdy aktor w tym filmie gra moim zdaniem tak, jak gdyby wiedział, że nie może się opie****ać i iść do domu po pracy, że chodzi o coś więcej, (bo chodzi) wszyscy się przyłożyli.

Efekty wizualne i dźwiękowe, praca kamery to majstersztyk. Scena do której bym się przyczepił to rozstrzelanie żołnierzy, którzy stali na czołgu pod koniec filmu, z działka 20mm. Dwa razy pokazano to samo z różnych ujęć kamery i widać, że na czołgu stoi dziwnie nieruchomy manekin zanim mu wybuchnie głowa. Ale widziałem ten film tyle razy, że mogę się założyć, iż przy pierwszym oglądaniu nie zwróciłem na to w ogóle uwagi (nie pamiętam).

Ten film jest dla mnie arcydziełem przede wszystkim za uczucia które wzbudza. Lubię bohaterów, czuję chemię pomiędzy nimi, braterstwo. Widać, że ci ludzie służą ze sobą już jakiś czas, są przyjaciółmi i oddaliby życie za siebie, nawet w tak głupiej misji o którą zresztą się wykłóca Reiben z Kapitanem. Caparzo i Fish cmokający do siebie, Miller i Horvat który by zabił za niewykonanie rozkazu tego pierwszego. To samo czuje Ryan w stosunku do swoich towarzyszy i reszta, choć zła za jego postawę, rozumie go. Fabuła, dla niektórych głupia, mnie przykuła do fotela, zapoznała z bohaterami, wyjaśniła doskonale motywy ich działania i mocno wzruszyła.

Co jeszcze wniósł ten film. To, że kilkoro 20 letnich dzieciaków (w tym ja) stwierdziło, że wojsko i wojna to wcale nie taka fajna zabawa.