Myślę, że film przede wszystkim zadaje pytanie, czy warto inwestować w miłość i uczucia. W ogóle empiryczną sferę życia. W coś co jest niezależne od nas, co nam się opiera i niejednokrotnie działa nam na złość. Czy czasem nie jest bezpieczniej dla człowieka żyć zdając się na czysty racjonalizm? Stawiać na dobrą pracę, realizację siebie, maksymalizację zawodowych sukcesów i odejście z tego świata jako osoba, która zostawiła po sobie jedynie sukces? Czymże są ulotne uczucia i wspomnienia, których nie przeniesiemy ze sobą po śmierci, przy szansie na wybudowaniu pomnika trwalszego niż ze spiżu?
Miłość to spacer po linie; przynosi wiele chwil szczęścia, ale i cierpienia. Czy zatem warto wkręcać się w ten ryzykowny i całkowicie nieracjonalny interes? Siadać na karuzeli i przy każdym okrążeniu albo się uśmiechać albo wymiotować? Widzowie sami ocenią, czy warto kochać i oddawać się uczuciom. Czy warto dawać sobie chwile raju, by potem ryzykować najgorszymi krzywdami, czy żyć zwykłym, ale stabilnym życiem w którym odpowiadamy tylko za to co możemy kontrolować?
Ten film doskonale pokazuje dwie strony medalu szukania szczęścia w miłości. Zabiera widza na emocjonalny rollercoaster, a w półtoragodzinnej podróży również i jego stawia przed wyborami. Jak zachowałby się w danej sytuacji, co by wybrał, co doradził... niesamowitość tego seansu leży też w tym, że dzięki sytuacjom przedstawionym na ekranie poznajemy też siebie: swoje wartości, swoje poglądy i swoje uczucia. Wszakże każda z ukazanych w filmie sytuacji może się wydarzyć w naszym życiu.
Myślę, że ta produkcja znacznie lepiej niż Tinder, czy inna randka w ciemno pokazuje, czy my osobiście jesteśmy gotowi na miłość i czy w ogóle jej chcemy i potrzebujemy. Czy jesteśmy gotowi na to, by smakując raju codziennie spacerując do niego po linie, wiedząc że kiedyś i tak z niej spadniemy?

Od strony aktorskiej zachwyciła mnie Florence, która pomimo zaledwie 29-lat perfekcyjnie potrafiła zagrać kobietę, wykraczającą dojrzałością daleko poza wiek aktorki. Dodatkowo zaimponowała mi łącząc w jednym filmie przeróżne etapy z życia w każdym prezentując zupełnie inny obraz swojej postaci. Od naiwnej nieco ekscentrycznej dziewczyny, po napaloną furiatkę, aż do pewnej siebie i ambitnej matki. Skala przemian i różnicy zachowań przy zachowaniu niezwykłej autentyczności głównej bohaterki robi ogromne wrażenie. W mojej opinii nie ma aktualnie bardziej banalnego sposobu, by poruszyć Akademię niż przedstawienie na ekranie kryzysów związkowych poprzez emocje aktorów i wzruszającą historię wzlotów i upadków. Natomiast w tym filmie wyszło to perfekcyjnie, bez podlania patetycznym sosem.
Rolę Garfielda trudno jest mi oceniać, bo... no gra po prostu siebie. Szkliste oczy, nieco introwertyczny momentami wręcz autystyczny charakter postaci, parę skromnych uroczych uśmiechów. Znamy to. Pokazał nam utarty schemat odgrywanych przez siebie charakterów w ostatnich latach. Czy idealnie odnajduje się również i w tym filmie? No pewnie, że tak! Ale nie jest to rola, która może rzucić nowe światło na talent aktora. W przeciwieństwie do jego ekranowej partnerki.
Filmowi dałbym 10/10, gdyby nie początek relacji i naciągany do granic możliwości motyw przeznaczenia przy zawiązywaniu relacji głównych bohaterów. Już na wstępnie sceny przedstawiające poznanie się pary bohaterów wydawały mi się odrealnione i po prostu sztuczne. Pierdyliard zbiegów okoliczności w kilku scenach i relacja, której sens jest szerzej nieznany. Brak zapoznania widza z tym, co ich w sobie urzekło. No chyba, że dobry seks wystarczył ;) ale może tak to w życiu jest; spędzasz z kimś życie, a decydującym czynnikiem jest zaledwie odpowiedni kontakt wzrokowy przy pierwszym spotkaniu.