To film o człowieku i artyście zarazem, bo nie każdy człowiek, to artysta i nie każdy artysta zachowuje się jak człowiek. Veronika była gwiazdą, miała wszystko o czym mogła zamarzyć, od mężczyzn po drogie błyskotki. Dla kariery robiła wszystko, nie cofając się nawet przed flirtem z systemem, który stał się znienawidzony... a ona wraz z nim. Ma swoje przyczółki gdzie żyje resztką swej sławy i nadzieją na przyszłe sukcesy. Spotykając Roberta Krohna, gburowatego, zarośniętego, prostaka trzeba powiedzieć, bo inaczej odebrać go nie mogła, przeżywa swój chwilowy renesans. Problem w tym, że marzenia i plany rozbijają się o to, co jest... Veronika nie uznaje prawdy o sobie, wciąż tka mity, snuje wspomnienia, jakby wierząc, że uda się cofnąć czas. Momentami jest mocna jak lwica, momentami łagodna jak kotka... wszystko momentami. Bo ostatecznie będzie skamleć jak pies, gotowa na kolejną grę czy podłość, aby zdobyć to, bez czego żyć nie może. Robert Krohn odkrywa powoli jej mroczne sekrety, ale też rozumie, że stała się ona ofiarą zła, którego zatrzymać niepodobna... Dr Katz czuwa. Nie tylko nad jedną Veroniką Voss.

Wspaniały film o różnych światach: przedwojennym i powojennym; środowisku filmowym i środowisku szarego człowieka; zwierzęcej chciwości i ludzkiej bezradności... Wiele tu wątków, wiele odsłon ludzkiej egzystencji - szczęśliwej prawdziwie (staruszkowie) i pozornie (Veronika). Wspaniała historia, która porusza, daje do myślenia, zachwyca. Po prostu świetny Fassbinder i kropka.