jakoś mnie nie przekonałaś.

wszystko jest miłość, a miłość jest niewdzięczna. szczególnie niewdzięcznie się ją filmuje. bardzo łatwo przekroczyć bowiem granicę między prawdą a idealizacją i nakręcić kolejne z rzędu romasidło; albo zbyt ckliwe i patetyczne, albo zbyt banalne i umniejszające. (i koniecznie powierzyć w tym romansidle główną rolę żeńską aktorce, której talent nie dorównuje urodzie a w jej usta włożyć słowa, w które nie uwierzy nikt oprócz kobiet czytających w dzieciństwie za dużo bajek. i żeby nie było: ja też przeczytałam w dzieciństwie trochę bajek a także - z racji płci chociażby - nie mogę gardzić romansidłami, oglądam je jednak z przymrużeniem oka. ale o tym dlaczego nie traktuję ich serio za chwilę).

sydney pollack połowę sukcesu miał w kieszeni zanim w ogóle padł pierwszy klaps na planie 'the way we were' - miał mianowicie dobry scenariusz. a że był zdolnym reżyserem nie zmarnował tego potencjału lecz go pomnożył. i chwała mu za to, że nie wpadł w sidła romansidła! w roli katie morosky obsadził aktorkę, której - umówmy się - najważniejszym atutem nie jest fizjonomia lecz mózg. barbra streisand grając zaangażowaną politycznie idealistkę jest po prostu autentyczna. uwierzyłam jej, bo ona sama sprawia wrażenie, że wierzy w to, co mówi. niemniej zachwytu mam dla roberta redforda. jego hubbell gardner przeczy stereotypowi przystojnego i głupiutkiego sportowca; on ma coś do powiedzenia, a w zasadzie do napisania. i tak na przykład w czasach gdy razem studiowali pisze znamienne dla filmu słowa o sobie samym: 'w pewien sposób był jak kraj, w którym mieszkał. wszystko przychodziło mu zbyt łatwo'. gdy już świadomi swojego uczucia spotkają się z katie po latach, ona zapyta go właśnie o to:
'- czy nadal wszystko przychodzi zbyt łatwo?
- nie wszystko.
- a co nie przyszło łatwo?'
hubbel już jednak nic nie odpowiada, tylko ją całuje.

to nie była łatwa miłość, jeśli takowa w ogóle istnieje. w związku z tym to nie mógł być łatwy związek. on miał poczucie humoru, ona wszystko traktowała śmiertelnie poważnie. on był łagodny, uśmiechnięty i zdystansowany do wielu spraw, ona natomiast była nadpobudliwą i gadatliwą aktywistką. dzielące ich różnice wychodziły na wierzch za każdym razem, gdy spotykali się z innymi ludźmi. ona czuła się źle wśród jego kolegów; on nie rozumiał jej znajomych. obydwoje bardzo się starali ratować ten związek, nie udało im się jednak utemperować swoich charakterów. rozstają się, lecz nikt tu nikogo nie porzuca - obydwoje rozumieją, że ten związek nie ma przyszłości. rozstają się - po pierwsze bardzo słusznie, a po drugie bardzo życiowo. w życiu wiele rzeczy się nie udaje. w życiu nie żyje się długo i szczęśliwie. ale można długo żyć jednym szczęściem. oni dla siebie tym szczęściem w życiu byli, widać to w ostatniej scenie - katie i hubbell spotykają się po latach od rozstania i uśmiechają się do siebie, pogodzeni z losem. mają tę bolesną ale i kojącą świadomość, że tak właśnie miało być. to byli naprawdę mądrzy bohaterowie. to naprawdę była miłość. i właśnie za tę prawdę należą się panu pollackowi wielkie brawa.

(nie miałam zamiaru nikogo przekonywać. pisałam to z miłości do tego filmu. bo wszystko jest miłość).

z rozemocjonowania zapomniałam dodać, że
w filmie nie ma wielkich i wzniosłych słów, bezsensownych deklaracji, postacie nie rozstają się w skutek intryg czy przeciwności losu - powód tego, że nie mogą być razem tkwi w nich samych. rzadko można to obejrzeć na ekranie a jakże często w życiu.

a także na tym filmie nie musiałam mrużyć oczu

A ja jestem prosto po seansie i wydaje mi się, że to Katie bardziej kochała Hubbell'a i że go do tej miłości przekonała... To znaczy, w filmie zostało to moim zdaniem mocno podkreślone, że to ona zabiega o jego względy i jako silnej i dominującej osobowości, udaje jej się osiągnąć cel...A że Hubbell, jest typem gościa ,,płynącego z prądem" przyjmuje tą miłość i z czasem nawet odwzajemnia..niemniej, nie dźwignął jej charakteru i nie pokochał jej za to jaka jest. Podziwiał ją, ale nie pokochał. Końcowa scena, to pokazanie Hubbell'a jako tego przegranego...Bez kobiety ,,która nigdy nie odpuszcza" i bez rodziny, dziecka...Jak się człowiek boi za bardzo, to tak ma... Ale są charaktery i charaktery.
Film jest naprawdę dobry.
Bez niepotrzebnego patosu.