Większość thrillerów albo horrorów jakie oglądam, przyprawiają mnie o śmiech i w sumie głównie dlatego je lubię (wiem że mam trochę nie w porządku pod kopułą). Z tym filmem było jednak zupełnie inaczej. Mogę co najwyżej na palcach wyliczyć filmy których się bałem, a większość z nich oglądałem w dzieciństwie. Przed pójściem spać chciałem się jeszcze pobawić chwilę syntezatorem i - o zgrozo! - dźwięk który powstał z niemalże losowego pokręcenia gałkami brzmiał prawie tak samo jak ta schizowa muzyka z filmu! Przez godzinę zasnąć nie mogłem!
Klimat tego filmu jest po prostu niesamowity - te niemalże analogowe urządzenia, wyposażone w - jak na owe czasy - niesamowite technologie, wszystkie zabiegi konieczne żeby dostać się do laboratorium, cała ta zapobiegliwość, a mimo tego ludzka myśl techniczna przegrywa z nieznanym mikrobem. Mam wrażenie, że teraz nie ma już za bardzo czego wymyślać, bo w sumie mało jest filmów w których pokazuje się coś innowacyjnego, co chcielibyśmy mieć, a czego byśmy jeszcze nie mieli. Podobnie zresztą jest z sugestywnością nowych filmów - widz ma wszystko wyłożone jak na srebrnej tacy i nie musi się zbytnio wczuwać w fabułę - kino sci-fi po prostu stało się mniej wymagające. Oczywiście nie przeczę, że kiedyś też były lekkie produkcje sci-fi, które od widza wiele nie wymagały, ale teraz jest ich po prostu znacznie więcej.
Podsumowując - nieważne, czy te stwory w filmach będą z gumy, czy z 3D gumy - to zdecydowanie za mało żeby mnie przerazić. Do tego potrzeba mnie jeszcze wciągnąć w fabułę filmu, poczuć się jakbym tam był i pokazać mi coś naprawdę strasznego. Żadna technologia nie sprawi że tak się poczuję, za to dobra książka albo dobry stary film - owszem :)