Achronologizacja to inna sprawa - kocham to. Chodzi mi o to, że w tym filmie jedyne na co było stać scenarzystów to zmiana relacji z hetero na homo. Oprócz tego nic więcej nie osiągnęli - historia nadal pozostaje przewidywalna, czasem naciągana itp. Technicznie jest świetnie, ale to co jest poza techniką, czyli treść, nie powala.
PS. Jeśli chcesz pisać do mnie, to dopisz się do mojego tematu, nie musisz od razu tworzyć nowego.

To nie jest zwykła zmiana relacji hetero na homo. Film ma głębokie podłoże i traktuje o poważnych problemach, jakie trapia ówczesne i niestety dzisiejsze społeczeństwo. Jeśli nie odebrałeś przesłania w filmie, radzę przeczytać opowiadanie- o ile dzieło Lee było genialne, to proza Proulx powala. Uwierz, trudno dojść po niej do siebie;)

Przesłanie filmu zrozumiałem i w żadnym wypadku nie jest rewolucyjne ani specjalnie odkrywcze. Opowięści o nietolerancji już się zdarzały. Więc co ten film ma w sobie takiego odkrywczego? Nawet temat gejów był już przecież w kinie.
PS. Nie jestem totalnym przeciwnikiem tego filmu. Uważam po prostu, że bardzo daleko mu do arcydzieła, a zyskuje dużo dzięki temu, że - jak stwierdził Morgan Freeman - jest teraz na topie.

Nie chodziło mi tylko i wyłącznie o problem tolerancji;) Dla mnie raczej film był przedstawieniem zagmatwanych losów bohaterów (wszystkich, bez wyjątku), które niszczyły ich z każdym mijającym dniem, niosły z soba nic innego jak ból i cierpienie. A z tego wszystkiego, z tego ogromu nieszczęścia, przebija własnie ta ogromna miłość bohaterów, która w żaden sposób nie może zostac spełniona. Własnie takie ukazanie filmu- pełne sprzeczności, a mimo to harmonijnie zestrojonych, przykuło moja uwagę. A powiadanie poleciłem, bo autorka mimo wszystko dużo głebiej ujęła tam ten problem: mozaika cierpienia i szczęścia jest niemalże namacalna.
A innych filmów o homoseksualiźmie póki co nie oglądałem, ale wątpię, że w tym własnie tkwi haczyk. Film po prostu miał dla mnie coś magnetyzującego;)