Nie chcę się powtarzać, bo już wysmażyłem swoją recenzję - emocjonalną recenzję zresztą :) I to w odpowiedzi na Twojego posta, którego tu cytujesz :) Napiszę tylko w skrócie - piękny film, połamał mnie na kawałki i zostawił z bolącym sercem. Nie każdy przez niego przebrnie, biorąc pod uwagę nie tylko wytykane tu uprzedzenia, ale też choćby sposób i tempo narracji. Łamię się przed stwierdzeniem, że także ci uprzedzeni mogliby na chwilę o uprzedzeniach zapomnieć i spróbować potraktować film jako opowieść o związku niemożliwym, nie zagłębiając się w "płciowość". Ostatecznie związki niemożliwe zdarzają się nie tylko w homoświecie, i choćby dlatego warto film zobaczyć. Z drugiej strony - uprzedzenia mają olbrzymią siłę i mnie samemem trzeba zrozumieć, że nie każdy chce i każdy może je przeskoczyć. Ale jezeli nie chce lub nie może, to niech przynajmniej nie atakuje pierwszy. Ten film to nie prowokacja, tylko historia dwojga ludzi. Boleśnie prawdziwa historia.

Ło, dwa razy mi się nacisnęło...? Niech ktoś usunie jeden, bo robię sztuczny tłok :)

tak :) podobala mi sie tamta dłuuuga recenzja! masz racje, to historia ma w cos w sobie, poszerza horyzonty i porusza do glebi.

O :) To dziękuję, bo tuż po wysłaniu posta uznałem, że mnie emocje poniosły i się straaaaasznie rozpisałem :) I się zastanowiłem, czy komukolwiek się będzie chciało dobrnąć do końca :)))

W temacie walorów artystycznych filmu chciałbym dołożyć swoją cegiełkę, bo popieram postulat gadania o filmie a nie tylko o temacie. (Jako że również jestem autorem proponowanej recenzji, więc się nie będę rozpisywać). To do muzyki: ten motyw muzyczny jest niesamowity, ciągle, ciągle mnie prześladuje, dawno tak nie miałem z melodią (że aż tak zapadła).