TO MA BYC FILM O BOHATERSKIEJ OBRONIE WESTERPLATTE ??
PRZYPOMNE TYLKO ZE :
Żołnierze nie byli przygotowani do kilkudniowej walki. Ponieważ zadaniem załogi, dowodzonej przez mjr. Henryka Sucharskiego, było utrzymać się 12 godzin w walce, dlatego nie zachodziła potrzeba gromadzenia żywności, amunicji i lekarstw. Zapasy wystarczyły na krótko. Od 2 września obroną półwyspu dowodził zastępca majora Sucharskiego, kapitan Franciszek Dąbrowski.
- 7 dni bez zmiany na posterunkach, bez światła, bez wody i bez spania - wspominał kapral Edward Łuczyński. - W nocy o spaniu nie było mowy bo Niemcy podkradali się pod nasze placówki i trzeba było czuwać ze zwiększoną uwagą.
- Nadzieja na pomoc trwała 12 godzin, a potem następne 12 godzin. Drugiego dnia, po bombardowaniu lotniczym zrodziła się desperacja. Nie było innego wyjścia niż śmierć. Nie było już odwrotu - mówił porucznik Leon Pająk
Siódmy dzień walk był dniem ostatecznym. 7 września 1939 roku zabrakło amunicji, a żołnierze byli skrajnie wyczerpani fizycznie. Major Henryk Sucharski podjął decyzję o kapitulacji. Zdawał sobie sprawę, że sytuacja w kraju jest trudna, a dalsza walka przyniosłaby tylko kolejne ofiary. W obronie Westerplatte zginęło 16 żołnierzy, a 50 zostało rannych.

Straty niemieckie w bitwie o Westerplatte według oryginalnych szacunków polskich wynoszą
one około 300–400 zabitych i rannych niemieckich żołnierzy, wobec 15 poległych i ok. 50 rannych po stronie polskich obrońców
Obrońcy Westerplatte, którzy wytrwali na straceńczej placówce do 7 września, odpierając 13 szturmów, swą postawą i determinacją zyskali nie tylko sławę, ale i demonstracyjnie okazywany szacunek przeciwnika, co w całej kampanii było czymś wyjątkowym. Niemcy nazywali nawet Westerplatte "małym Verdun", co miało obrazować furię natarcia ich żołnierzy na placówkę
PRZEBIEG WALK W SKROCIE:

Obrona Westerplatte 1939

W okresie międzywojennym na Westerplatte w Wolnym Mieście Gdańsk znajdowała się polska Wojskowa Składnica Tranzytowa. Zgodnie z postanowieniami Ligi Narodów z 9 grudnia 1925 Polska uzyskała prawo do stacjonowania oddziału wartowniczego w sile 88 żołnierzy (2 oficerów, 20 podoficerów i 66 szeregowców). 31 grudnia 1925 Polska przejęła teren Westerplatte.

W 1939 wobec zaostrzenia się stosunków niemiecko-polskich załogę Westerplatte wzmocniono do około 210 żołnierzy [1] (w tym 5 oficerów i 1 oficer-lekarz) oraz wyposażono w broń ciężką piechoty: 4 moździerze, 2 działka ppanc. 37mm, działo piechoty 76,2mm [2] oraz 18-19 ckm, 18 rkm i 6 lkm; 42-160 karabinków [3], 40 pistoletów, ok. 1000 granatów.


Opis działań

Dowódcą załogi Westerplatte był mjr Henryk Sucharski, a jego zastępcą kpt. Franciszek Dąbrowski. Na Westerplatte były 4 betonowe wartownie i przystosowane do obrony koszary oraz willa podoficerska [4]; w sierpniu zostały zbudowane umocnienia polowe.

25 sierpnia 1939 przybył do Gdańska pod pretekstem "wizyty kurtuazyjnej" niemiecki pancernik Schleswig-Holstein.

Schleswig-Holstein

1 września o godz. 4:48 [5] otworzył on na Westerplatte ogień z 11 dział kal. od 88 do 280mm. Jednocześnie załogę Westerplatte zaatakowała kompania szturmowa marynarki z pancernika [6].

Atak ten i następny, wsparty miotaczami min 170mm, SS Heimwehr Danzig i plutonem piechoty SS [7], poprzedzone skoncentrowanym ogniem artylerii pancernika oraz karabinow maszynowych plutonu km z pancernika, kompanii Landespolizei oraz SA Kustenszutz, zostały odparte.

Od 2 września Niemcy prowadzili działania oblężnicze: ostrzał artyleryjski z pancernika i dział polowych (w tym prawdopodobnie z dział 105 i 210mm); nalot 2 eskadr Sztukasów (2 września); ostrzał z morza przez torpedowiec (4 września); intensywne patrolowanie i rozpoznanie walką [8]. 6 i 7 września Niemcy usiłowali podpalić las ropą podwiezioną drezynami w cysternach. Sciągneli również do walki kompanię szkolną pionierów uzyskując ponad trzykrotną przewagę liczebną, nie licząc załogi pancernika i artylerzystów.
Łącznie w walkach o Westerplatte wzięło udział co najmniej 650-700 żołnierzy niemieckich [9] (nie licząc załóg okrętów i artylerzystów), wyposażonych w co najmniej 30 dział [10], co najmniej 35 km [11] i pewną liczbę lekkich moździerzy i miotaczy ognia. 7 września, o godz. 10.15, po 7-dniowej walce załoga Westerplatte skapitulowała.

Niemcy w akcie szacunku dla trudnego przeciwnika pozwolili majorowi Sucharskiemu zatrzymać w niewoli szablę. Była to szabla kawaleryjska wz. 21.

Wszyscy polegli zostali później kawalerami Orderu Virtuti Militari, byli to:
• st. sierż. Wojciech Najsarek
• plut. Adolf Petzelt
• kpr. Andrzej Kowalczyk
• kpr. Bronisław Perucki
• kpr. Jan Gębura
• st. strz. Ignacy Zatorski
• st. strz. Władysław Okraszewski
• st. strz. Konstanty Jezierski
• st. strz. Zygmunt Ziemba
• strz. Władysław Jakubiak
• strz. Mieczysław Krzak
• strz. Jan Ciwil
• strz. Antoni Piróg
• strz. Józef Kita
• strz. Bronisław Uss

CZESC I CHWAŁA BOHATEROM WESTERPLATTE !!