Gorące lato i romans w najczystszej postaci. Całkowicie nieważne w tym filmie jest to, że uczucie, które wybuchło w tym leniwym, włoskim miasteczku połączyło dwóch mężczyzn. Obu młodych. Obu pogubionych i szukających swojego ja. Ten film byłby dokładnie taki sam gdyby głównymi bohaterami byli kobieta i mężczyzna. Miasteczko w którym nic się nie dzieje, upał, morele i odkrycie własnej seksualności, a w konsekwencji uczucie, moim zdaniem wcale niewyuzdane. Bo miłość zupełnie taka nie jest. Jeśli jest prawdziwa, to nie bawi się w wiek, reguły, zasady czy płeć. Wzruszyła mnie rozmowa ojca z synem na końcówce filmu. Choć była piękna, to taka wręcz nierzywista i taka mądra. Ojciec Eliota miał rację, bo mimo, że miłość może zrodzić wiele radości, to czasem pakuje w nas tony bólu. Jednak szkoda byłoby nic nie czuć, a serce i ciało dostajemy tylko raz, serce szybko się zużywa, a z czasem na ciało już nie chce nikt patrzeć. Warto zapamiętać radość, którą się czuło, którą uczucie miłości narodziło. To naprawdę piękny film. Podeszłam do niego emocjonalnie. Pomogły ciepłe zdjęcia, gorącego lata, pomogła wybitna rola Chalameta i finalnie pomogło też to, że znam takie uczucie przewielkiego smutku z miłości, która kiedyś miała mnie przecież zabić. A teraz dzięki niej kocham i żyje znacznie lepiej i znacznie bardziej i wiele więcej doceniam. Świetny film. Chyba od dziś mój ulubiony z tego gatunku.