Obejrzałem ten film tylko dlatego, że epizodyczną rolę gra w nim moja znajoma. Pani reżyser tak cudownie wymanewrowała Eryka Lubosa, że ten zagrał w tym filmie będąc pewnym, że to historia o losach samotnego taty. Tymczasem to opowieść o tym jak Polak pomaga sąsiadom ze wschodu, jak naraża się i robi sobie koszta, stara się jak może i wychodzi często cudem z trudnych sytuacji.
W podziękowaniu dostaje znieczulicę i zdziwienie, że w ogóle może czuć się zły, gdy okazuje się jaki numer odwalili mu narąbani „sąsiedzi”.
Z filmu ewidentnie wynika, że jest nacisk na pokazanie, ze nasi „sąsiedzi” są narodem wspaniałym, wyjątkowym, wybranym i trzeba ich posłusznie słuchać bo jak nie to...historia zna co się działo.
W początkowych scenach jeden z kolegów naszego bohatera, podpowiada mu co zrobić. Gdyby go posłuchał to nie było by tych wszystkich niepotrzebnych problemów. Bo tak naprawdę to co się stało, to nie jest jego problem a ich.
Cieszę się jednak, że obejrzałem ten film, bo jestem na bieżąco z tym, że nasi twórcy wciąż wchodzą w tyłek „sąsiadom” a z nas robią popychadła i zawsze ktoś jest ważniejszy.